24 uur met Hannelore Leusink, directeur-bestuurder Veluvine

0
182

‘Veluvine bruist door verbinding tussen bewoners en bezoekers’

NUNSPEET – Het antwoord op de vraag  ‘hoe ziet een gemiddelde werkdag eruit?’ , kan Hannelore Leusink moeilijk beantwoorden. “Dit is geen doorsnee  negen tot vijf baan. Mijn agenda bepaalt mijn werkdag.” Om werk en privé goed in balans te houden, begint ze op dagen waarin ze tot in de avond moet werken, wat later. “Zo startte mijn dag op kantoor vanmorgen om 11 uur aangezien ik eerst de kinderen naar school heb gebracht en daarna lekker ben gaan hardlopen”, vertelt ze.  

Al sinds de start van Veluvine in 2009 is Hannelore directeur-bestuurder van het culturele centrum van Nunspeet en omstreken. Naast de exploitatie van het Veluvine gebouw heeft Veluvine ook een verbindende functie voor alle bewoners van het pand.  

Hannelore: ,,In twee derde van ons multifunctionele gebouw bevinden zich organisaties als Stichting Welzijn, Vluchtelingenwerk, Bibliotheek Noordwest Veluwe, Servicepunt Vrijwilligerswerk en Volksuniversiteit. Daarnaast heeft Veluvine nog eigen ruimtes in beheer die verhuurd worden, bijvoorbeeld voor exposities of congressen. Naast de faciliterende en organiserende rol houdt Hannelore ook het theater- en filmhuis van Veluvine draaiende. Zo regelt ze onder andere de theater- en filmprogrammering. 

Als directeur-bestuurder van Veluvine moet je dus een echte duizendpoot zijn. Precies dat sprak Hannelore aan toen ze als 28-jarige op de functie solliciteerde. “Directeur-bestuurder van Veluvine worden was voor mij een avontuur, een sprong in het diepe. Daarvoor was ik werkzaam bij het Nederlandse Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum, waar ik ook vanaf de start de organisatie van evenementen op touw heb gezet.’’ Ze ziet het als haar voornaamste taak om de bewoners en bezoekers met elkaar te verbinden. Dit doet ze met behulp van een team met acht vaste medewerkers en zo’n veertig vrijwilligers. “Alles valt of staat met de medewerking van onze vrijwilligers.”

Op dit moment  is Hannelore vooral druk met de programmering voor het nieuwe theaterseizoen van 22/23.  “Dat is vooral zoeken en veel afstemmen met de artiestenimpresariaten en onze marketingafdeling. Ieder jaar proberen we weer een zo breed en verrassend mogelijk theaterprogramma in Nunspeet neer te zetten. Het aanbod varieert van cabaret, muziek, toneel en dans tot literair en kleinkunst.” Ze vindt het vooral belangrijk om het programma zo divers mogelijk te houden en ook jonge (nog) onbekende theatermakers een podium te bieden. Ook al levert dit niet altijd een volle zaal op. Dit geldt ook voor het filmhuis. “We vertonen kwalitatieve films die vaak een onderliggende boodschap hebben of een maatschappelijk doel dienen. De film wordt ingeleid door een vrijwilliger en vaak ook nabesproken in onze Foyer.” 

Het menselijk contact en de veelzijdigheid vindt Hannelore het allerleukste aan haar werk. Zo is ze dagelijks in overleg met allerlei partijen, waaronder ook de sponsoren. “Daarnaast werk ik aan een beleidsplan en langetermijnstrategie.’’ 

Niet alleen binnen Veluvine, maar ook erbuiten houdt de directeur-bestuurder zich bezig met verbinden. “Zo zijn we een samenwerking aangegaan met negen andere theaters in de regio Zwolle. Dat moet er onder andere toe leiden dat er meer afstemming komt bij het opstellen van de theaterprogramma’s. Dit levert meer keuze op voor het theaterpubliek en een betere beheersing van de kosten. Daarnaast zijn we aangesloten bij het netwerk Vereniging Gelderse Podia. We delen veel kennis met elkaar uit, wat enorm waardevol is.”

“De twee coronajaren vol verplaatsingen, restricties en zelfs tijdelijke sluiting hebben de cultuursector  geen goed gedaan. Ik ben blij dat ik weer mensen in het gebouw zie, daar haal ik energie uit,’’ lacht ze. Haar drukke baan houdt ze in balans door thuis de rust en ontspanning op te zoeken, samen met haar man en twee kinderen. “We zijn niet voor niets in het buitengebied gaan wonen met pony’s en andere dieren. Een rondje lopen in het bos vind ik ook altijd heerlijk na de reuring hier.” 

Door Ank Herstel. Foto’s Maarten van de Biezen.