Na de eenvoudige zege op NSC Nijkerk bracht Nunspeet een bezoek aan directe concurrent Zeewolde. Nunspeet bezet een keurige tweede plaats, de thuisploeg Zeewolde stond met 3 punter achterstand op de derde plaats.
De ploegen waren op het veld dan ook aan elkaar gewaagd, wel was het Nunspeet dat de grootste mogelijkheden wist te creëren. De snelle Jonathan van t Hof gaf zijn directe tegenstander regelmatig het nakijken en wist met zijn voorzetten spits Patrick Visser steeds te bereiken. Echter wist de keeper zijn schoten onschadelijk te maken.
De kansen voor de thuisploeg, vanuit een corner werd de bal van de doellijn gehaald of werd er van buiten de 16 geschoten.
De strijd werd voornamelijk gestreden op het middenveld, zo was het Zeewolde dat met een gevaarlijk schot van buiten de zestien bijna de openingstreffer wist te scoren. Op slag van rust was het opnieuw Patrick Visser die zichzelf vrijspelend op de zestien meter gevaarlijk uithalend bijna voor 0-1 zorgde.
De tweede helft een vergelijkbaar spelbeeld, met de thuisploeg met een licht veldoverwicht. Nunspeet leek de 0-1 te scoren, maar het doelpunt werd om onduidelijke redenen afgekeurd door de verder goed fluitende scheidsrechter. Zowel de thuisploeg als Nunspeet kregen verschillende kansen op een overwinning, maar beide ploegen wisten de mooie kansen niet te verzilveren.
Eindstand, een terechte 0-0. Met bij Nunspeet een grote tegenvaller door het uitvallen van “good old” Marnix Tissingh die de afgelopen weken juist op weg leek naar zijn oude niveau.
Doordat ook koploper Rohda ’46 niet wist te winnen, blijft de top vier ongewijzigd en houdt Nunspeet de koploper met slechts 1 punt achterstand in het vizier.
Zaterdag wordt er om 14:45 uur op sportpark de Wiltsangh gespeeld tegen ONA ’53.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Schaken in de schemer.
In dit jaargetijde zijn er dagen waarop de herfst het heldere daglicht en de straling van de zon kansloos laat. Zaterdag, op de vlakte van het polderland, was een dergelijk dag. In Zeewolde moesten de lampen in de lichtmasten al tijdens de warming-up het surrogaat voor helder zonneschijnsel aanreiken. In die ambiance werd er afgetrapt in het duel tussen twee hoogvliegers in de competitie.
Beide teams raakten er al snel van doordrongen dat ze met een geduchte tegenstander te maken hadden. Voorzichtig manoeuvreren was het devies. Door het wederzijds herkennen van de tegenkracht was het duidelijk dat er met grote nauwgezetheid gehandeld diende te worden. Volledige concentratie was vereist en voor al te grote frivoliteiten was geen enkele ruimte. Dat alles in het besef dat elke vorm van onbezonnenheid fataal zou kunnen zijn.
Zo ontspon zich een tactisch schaakspel waarin vooral op het centrale deel van het veld heel veel met pionnen werd geschoven zonder elkaars dame of koning in gevaar te brengen.
De Nunspeetse lopers op de flanken, Joep Banse en Jonathan van ’t Hof, kregen weinig ruimte om explosief op te stomen naar het heiligdom van de polderbewoners. Wanneer de vleugels niet krachtig uitslaan is de aanvoer naar de vooruitgeschoven post, in dit geval Patrick Visser, ook beperkt. De defensie van Zeewolde was van hoog niveau. Met rust en overzicht werden steeds de Nunspeetse attaques afgeslagen. Oud-Nunspeet-speler Denilcon Ramazan was een toonbeeld van rust en overzicht in de defensie van Zeewolde.
Aan Veluwse zijde had de staf gekozen voor Noah Mulder om het grootste aanvallende gevaar van Zeewolde te beteugelen. De dreiging van Job Hoogedoorn, die jaren terug ook schitterde op ‘De Wiltsangh’ in het blauw-gele tenue, moest geneutraliseerd worden. De keus voor Noah Mulder bleek een terechte. Met zijn kalmte, verfijnde techniek en de juiste veldoriëntatie kweet hij zich meer dan verdienstelijk van zijn taak.
Dat kan overigens voor de gehele defensie gezegd worden. Nunspeet heeft seizoenen gekend waarin de doelman soms binnen twintig minuten meer ballen uit het net moest vissen dan er in het oogstseizoen appels geplukt werden in de Flevopolder. Dit seizoen is dat totaal anders.
In de zeven tot nu toe gespeelde duels werd zes maal het doel vlekkeloos schoon gehouden.
Een knappe prestatie van de verdedigers die indien nodig ook nog een reddende doelman achter zich zagen opereren. Je hoeft geen hoogleraar wiskunde te zijn om te constateren dat wanneer steeds de nul wordt veiliggesteld je weinig hoeft te scoren om toch resultaat te boeken.
Deze competitie wordt hoe dan ook gekenmerkt door heel magere zeges. Nunspeet scoorde slechts elf maal, de vier treffers van vorige week tegen NSC inbegrepen. Dan resten er zeven scores in zes wedstrijden. Dat is wel een heel karig rantsoen, al blijkt het waarschijnlijk voldoende om de titel van ‘Vice-Herfstkampioen’ binnen te slepen. De trefzekerheid zal moeten worden verbeterd om toch wat veiliger naar het eindsignaal te kunnen voetballen. Dat voetballen neemt Nunspeet zeer letterlijk, alle doelpunten kwamen van de voet. De kopballen zijn kopzorgen. Nunspeet kreeg tot nu toe ongeveer 40 hoekschoppen toegewezen die geen van allen doeltreffend konden worden afgerond.
Het schijnt bijna een onmogelijkheid om de bal zo rond de elfmeterstip te laten neervallen, dus buiten het bereik van de doelman die tot nu alle corners als warming-up beschouwd.
Eindeloos trainen met een paar pionnen zo tussen de penaltystip en de zestienmeterlijn. Is dat nou zo lastig?
Alles overziende speelde Nunspeet een degelijke wedstrijd tegen het best georganiseerde team tot nu toe. Het gelijke spel was een logische en terechte uitkomst. Er waren veel herhalingen van zetten en even zo vaak werden er identieke stellingen ingenomen en dat leidt net als in het schaakspel tot een remise.
Triest was het uitvallen van Marnix Tissingh. Op een brancard verliet hij het veld. Dat duidt op een stevige kwetsuur, waarmee hij al te vaak te kampen heeft gehad. Opnieuw herstellen en terugkomen is een zware opgave. Zijn plaats werd daarna heel verdienstelijk over genomen door Max Jansen, die opnieuw zijn passnauwkeurigheid etaleerde. Een verzwakking was het allerminst.
Zo rolde de strijd na 102 minuten de donkere avond in. Met een tweede plaats op de ranglijst is de toekomst verre van duister.
In het volgende duel bindt Nunspeet de strijd aan tegen de rode-lantaarndrager ONA’53, dat pas driemaal tot scoren kwam. De aanhang rekent derhalve op vervroegd vuurwerk dat tot in Zeewolde te zien is.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.