Vanaf mijn hoge standplaats bovenop de Dorpskerk zie en hoor ik het allemaal: “Vijftig jaar cultuur, natuurbeheer en hartstochtelijk vakmanschap – weggevaagd, omdat een paar omwonenden de geur van schapen niet kunnen verdragen of zich bedreigd voelen door een blaffende hond. Wat een tragisch dieptepunt in de traditie van kortzichtigheid. Maar ach, tegenwoordig zijn we dol op natuur, zolang het netjes in een folder past en geen geluid maakt. Schaapskudde? Romantisch idee – zolang het niet langs je huis en tuin wandelt. De ironie: we zijn zo druk bezig alles ’te beschermen’, dat we niet eens meer doorhebben dat we precies datgene slopen wat deze streek bijzonder maakte. Proficiat, Elspeet. Jullie krijgen straks een mooi stil heideveld. “Doodstil”
Kraaiconclusie: Vijftig jaar cultuur weggehoond door geur en geblaf – en zo slopen we zelf wat we zeggen te beschermen. De hei wordt stil….doodstil.
Schandalig.
Tijd dat we terug gaan naar de basis en mensen weer leren omgaan met de natuur. Want wat staan we daar toch ontzettend ver vanaf.