In de nieuwe rubriek ‘Toen en Nu’ van de Veluwse Courant laten we Nunspeters terugkijken aan de hand van een oude foto die in onze archieven is opgedoken.
NUNSPEET – Kees de Kovel was van 1986 tot 2002 burgemeester van Nunspeet. Op de foto uit 1986 staan Kees en Cora de Kovel voor het gemeentehuis, waar zij waren ter kennismaking voor de benoeming van Kees als burgemeester. Hiervoor was Kees wethouder in de gemeente Dordrecht. ,,De overgang viel erg mee,’’ zegt Cora. ‘,,We zijn allebei in een dorp opgegroeid, dus dat kleinschalige was niet vreemd voor ons.’’ Het scheelde weinig of het burgemeestersechtpaar was nooit in Nunspeet terecht gekomen. Kees vertelt waarom hij uiteindelijk geen burgemeester in de buurt van Rotterdam is geworden. ,,Als er een vacature was, werd dat in de Staatscourant vermeld en dan kon je solliciteren. Ik had me georiënteerd op een vacature in de periferie van Rotterdam. Voor de sollicitatiebrief uitging bezochten we de gemeente en de ambtswoning. De ambtswoning die daarbij hoorde was een kast van een huis. We realiseerden ons op tijd dat het zeer kostbaar zou zijn om dat verwarmd te krijgen en dachten ‘aju paraplu’. ‘’
Een burgemeester wordt uit naam van de (toen) Koningin gezocht, de Commissaris van de Koningin fluistert de naam van de meest geschikte kandidaat in het koninklijke oor. Uiteraard gaat daar een uitgebreide benoemingsprocedure aan vooraf. Na de sollicitatiegesprekken brengt de Vertrouwenscommissie advies uit aan de gemeenteraad waarna die uiteindelijk de kandidaat die bovenaan staat aanbeveelt.
Er werd vanuit de gemeente Nunspeet nog wel in het gesprek met de Vertrouwenscommissie genoemd dat de eventuele echtgenote van de nieuwe burgemeester een actieve rol moest vervullen. Dat was voor Cora geen enkel probleem: ,,Toen Kees wethouder was in Dordrecht, had ik al allerlei taken in de gemeente. Dat waren vaak veel leuke dingen zoals bezoeken aan mensen die zoveel jaar getrouwd waren of het bezoeken van 100- jarigen, of aanwezig zijn bij het leggen van de eerste steen of tewaterlating van een pont. Ik vond het leuk en interessant, maar soms gebeurde het dat we een van onze kinderen mee moesten nemen naar zo’n bijeenkomst, omdat we geen oppas konden krijgen. Dat is gelukkig nooit een probleem geweest.’’ Kees valt haar lachend bij: ,,Ik ben erg blij dat de verstandhouding tussen onze kinderen en kleinkinderen nog steeds goed is.’’ Zowel Kees als Cora kijken met veel plezier terug op de tijd dat Kees burgemeester van Nunspeet was. ,,Het college dat als eerste met mij het dagelijkse gemeentebestuur vormde, komt nog steeds bij elkaar. We zijn zeer betrokken op elkaar, ‘’zegt Kees. Cora ging vaak mee met Kees. Samen bezochten ze in de begintijd alle basisscholen in de gemeente, want Kees wilde dat kinderen de burgemeester en het begrip gemeentebestuur leerden kennen. Vaak werden er op school rondom het bezoek educatieve lessen over het reilen en zeilen van een gemeentebestuur gegeven. ,,Soms was er dan een kind dat vroeg wat ik verdiende’’, lacht Kees. ,,Ik zei dan altijd dat het voldoende was om eten voor mijn vrouw en de kinderen te kopen.’’
Omgekeerd werden de hoogste klassen van het basisonderwijs ook uitgenodigd om te zien waar en hoe in de praktijk een gemeente wordt bestuurd. Kees memoreert nog zijn bemoeienissen na zijn pensionering als lid van de voorbereidingscommissie bij het realiseren van Gezondheidscentrum De Enk. ,,De meningen over een gezondheidscentrum door de toen toekomstig gedachte gebruikers waren zeer verdeeld. Begrijpelijk ook: Van werken aan huis naar werken op afstand, met je collega’s en andere verwante disciplines, was een hele stap. Daarvoor moesten de voorwaarden voor de samenwerking met zorg worden gecreëerd, zodat de mensen daar van begin af aan con amore samen zouden willen werken. Om verdere discussies te beperken werd het pand gehuurd. Cora deed ondertussen ook veel vrijwilligerswerk voor de kerk en kon daar goed haar ei kwijt, zoals ze zegt. Ook werkte ze als bestuurslid zo’n vijf jaar voor de Volksuniversiteit. Voor de Vrienden van het Lied regio Veluwe organiseert zij, tot op heden, enkele concerten per jaar die nu in Elburg worden gegeven. Cora: ,, Je wilt uiteindelijk toch het idee hebben dat je zinnig bezig bent geweest.’’ In de 35 jaar tussen de oude en de nieuwe foto hebben Kees en Cora veel over de hele wereld gereisd. In Europa werden vooral mooie treinreizen gemaakt die ze zelf samenstelden. Kees: ,, Het is heerlijk om op een normale tijd de trein te pakken naar Brussel en daar aangekomen eerst te kijken op welk perron je je reis de dag daarop moet vervolgen. Daarna in Brussel rond te kijken en vervolgens naar Londen te treinen.’’ Verre reizen denkt het echtpaar niet meer te maken, maar Kees droomt nog wel een beetje van een reis naar Indonesië. Of dat er van komt zal de tijd leren, maar voorlopig is iedereen aan huis gebonden.
Cora maakt graag legpuzzels, zingt in de cantorij, wandelt veel en geniet soms ook van het ‘nietsdoen’. Kees heeft na zijn afscheid als burgemeester de stelregel gehanteerd dat hij nergens in een bestuur kwam waar hij zijn opvolger functioneel tegen kon komen. ,, Iemand vroeg bij mijn afscheid wat ik ging doen en ik zei dat hij beter kon vragen wat ik NIET ging doen. Het contact met de opvolgers is altijd goed geweest, maar ik wilde niemand voor de voeten lopen’’, zegt hij. In pré coronatijd ging hij graag naar de Harmonie, waar hij erelid van is. ,, Ik ging nu en dan naar een repetitie, ging achteraan zitten en ging kijken en luisteren. De leden van de Harmonie waren op weg naar een prachtig concours, maar ja………..corona.’’
Kees brengt veel tijd achter de computer door, waar hij onder andere mail contact heeft met een oud klasgenoot, waarmee hij op de HBS in Gouda heeft gezeten. Via Schoolbank.nl zijn de beide mannen elkaar op het spoor gekomen en worden er wetenswaardigheden tussen Nunspeet en Australië uitgewisseld. Alle reizen die het echtpaar heeft gemaakt zijn ondergebracht in fotoalbums en die gegevens moeten ook in de computer ingevoerd worden. En dan is er natuurlijk ook nog de tuin. Kees vertelt dat hij vroeger veel te maken heeft gehad met de begrenzingen van percelen en dat dat nogal eens een gang naar de rechtbank opleverde. ,,Ik werkte voor de Landmeetkundige Dienst van het Kadaster. Toen we hier kwamen wonen besloot ik in goed overleg met de buren de haag op mijn eigen grond te zetten en dan konden de buren dat ook doen. Maar ja die moeten wel allemaal geknipt worden, en dat doe ik dus.’’
Al met al kijken Kees en Cora als tevreden mensen terug op een mooie tijd tussen toen en nu.
Door Ank Herstel
