NUNSPEET – Op sportpark De Wiltsangh begon vv Nunspeet sterk aan het duel tegen SDO uit Bussum. De thuisploeg liet in de eerste helft het publiek genieten van verzorgd en aanvallend voetbal. Met snelle combinaties en dreigende aanvallen over zowel de rechter- als de linkerflank werd SDO voortdurend onder druk gezet.
De verdiende openingstreffer was een eigen doelpunt van Trecy Kapata. Niet veel later verdubbelde Rik Stokvis de marge en stond er na 22 minuten een comfortabele 2-0 voorsprong op het scorebord. Bij rust leek er dan ook geen vuiltje aan de lucht voor de thuisploeg.
Na de thee veranderde het spelbeeld echter volledig. Waar Nunspeet in de eerste helft heerste, nam SDO in de tweede helft het heft volledig in handen. De bezoekers zetten de thuisploeg vast en Nunspeet kwam nauwelijks meer van de eigen helft af.
In de 77e minuut bracht Yassin Azarfane de spanning terug met de aansluitingstreffer (2-1). Slechts drie minuten later was het opnieuw raak: Lars van der Wal tekende in de 80e minuut voor de gelijkmaker.
In de slotfase moest Nunspeet alle zeilen bijzetten om niet alsnog met lege handen achter te blijven. Uiteindelijk floot de scheidsrechter af bij een 2-2 eindstand. Gezien het verschil tussen de eerste en tweede helft mag vv Nunspeet blij zijn met een punt, al voelt het verlies van de 2-0 voorsprong als een gemiste kans.
Volgende week zaterdag 11 oktober speelt Nunspeet in Amersfoort tegen CJVV Amersfoort. Aanvang 15:00 uur
”De thuisploeg liet in de eerste helft het publiek genieten van verzorgd en aanvallend voetbal.” Nou laat de rest van het verslag maar zitten.
Hoekige Minireportage met bondig resumé.
De weerman en de voetbaltrainer.
Buiten is het heel slecht weer, bar en boos, hondenweer, beestenweer dus.
Er verschijnt een weerman in beeld die de oorzaak van die miserabele weersomstandigheden gaat duiden en verklaren.
‘Het is oktober, herfst. We hebben te maken met een lagedrukgebied, de wind waait uit een kwade hoek en de laatste stuiptrekkingen van een tropische orkaan botsen met ijskoude lucht uit de poolstreek, buien barstensvol met hagel en slagregens ontladen zich boven ons hoofd.’
Ziehier, de reden en uitleg van het treurige weer van vandaag.
Niets, helemaal niets, kan de weerman aan deze atmosferische toestand veranderen. Het blijft bij duiden en verhelderen.
Nadat Nunspeet zaterdag eerst soepel naar een eclatante overwinning leek toe te spelen, kon het na het eindsignaal met schaamte en gêne slechts één puntje in het spaarpotje laten glijden.
Hoe kon het zo lopen binnen een uur. Dat vraagt ook om een explicatie, niet van de weerman doch van de verantwoordelijke voetbaltrainer. Dus hem in de nabeschouwing maar eens gaan aanhoren.
De trainer was helder en duidelijk in zijn uitleg over het enorme verval.
‘Het ligt aan de leeftijd van de spelers, ze zijn jong en onervaren, nog niet stabiel genoeg, ze komen kwaliteit te kort, doen op momenten niet de juiste dingen, geven doelpunten cadeau en ze zijn te aardig.’ Zo verklaart hij deels de aftakeling van het spelpeil tijdens het verloop van het duel.
De weerman en de trainer, beiden geschoold en ervaren, duiden met hun bagage wat we meemaken. Er is wel een groot verschil; de weerman kan niets veranderen aan het weer, de trainer kan heel veel invloed uitoefenen op het verloop van een wedstrijd. Hij kan de variabelen beïnvloeden. En daar zit het manco!
Tegen DVO, de club van de Gooise Matras’, waren er mogelijkheden voldoende om de wedstrijd een ander verloop te geven.
Om te beginnen had menigeen wel een basisplaats verwacht voor Dylan van de Worp, een voor Nunspeet uitstekende kracht rechtsachter in de verdediging, die ook aanvallend impulsen kan verzorgen. Echter, als blijk van waardering en beloning voor zijn goede optreden in eerdere duels, mocht hij de gehele wedstrijd op de bank blijven verpieteren. Lijkt mij niet de juiste wijze om een speler blijvend te motiveren, te stimuleren en aan de club verbonden te houden.
Wat het ‘Handboek voor Oefenmeesters’ in het hoofdstuk ‘Amateurpsychologie´ daarover zegt is mij niet bekend.
Op die plaats begon nu de jonge en talentvolle Jesse van Eijck, die het verdienstelijk deed maar nog beter tot zijn recht komt op het middenveld naast Marijn Haze en Noah Mulder, twee spelers die met compassie acteren en steeds opnieuw hun lijf en leden in de strijd gooien voor een goed resultaat. Het zou een heerlijk talentvol trio op het middenveld opleveren, bestaande uit Nunspeetse jongens.
Nunspeets ja; de trainer heeft er menigmaal blijk van gegeven dat hij het belangrijk vindt in welke plaats een speler staat ingeschreven bij de burgerlijke stand. Kwaliteit zou toch het criterium van de hoogste orde moeten zijn.
Ook grote vraagtekens bij de onervarenheid van het team. In de basis begonnen 8 spelers die vorig jaar ook actief waren en op een haar na promotie misten. Dat hadden er ook 11 kunnen zijn, de staf maakte een andere keuze. Die onervarenheid overkomt je niet, maar daar kies je voor. Met gevolgen!
Al voor de rust werd duidelijk dat Nunspeet de grip verloor en in de problemen kwam.
Dat is het moment om wisselend in te grijpen. Dat bleef te lang achterwege. Beter ingrijpen als de eerste tekenen van verval zich aandienen dan wachten tot de situatie onbeheersbaar wordt.
Een verdediger inbrengen om de winst vast te houden is ook al geen teken van groot vertrouwen.
‘We gaan dit jaar mooie dingen zien en ook mindere’, zo oreerde de hoofdverantwoordelijke oefenmeester. Het was duidelijk dat zaterdag de aanhang een mindere prestatie kreeg voorgeschoteld. Het eerste half uur was bevredigend, de rest dik ondermaats.
Resumé:
De lijn die zaterdag te zien was is een neerwaartse, die omgebogen dient te worden.
Dat doelman Jardi Niebeek werd uitgeroepen tot ‘Man van de Wedstrijd’ geeft aan hoe groot de druk was.
Het spel van de eerste twintig minuten moet de standaard worden.
Met groet van de zijlijn,
Kees Keizer.