Waar de thuisploeg 85 minuten lang de bovenliggende partij was tegen NSC Nijkerk, eindigde de wedstrijd toch onverwacht in een gelijkspel.
Binnen tien minuten had de ploeg van trainer Gert Jan Karsten al met 2-0 voor kunnen staan. Eerst miste Joep Banse een opgelegde kans, maar even later wist Johnathan van ’t Hof wel raad met zijn mogelijkheid en rondde hij koelbloedig af, 1-0.
Nunspeet bleef vervolgens de aanval zoeken en creëerde kans op kans, maar verder dan die ene treffer kwam het in het eerste half uur niet.
Na een discutabel moment waarbij de scheidsrechter zijn assistent overrulede, kregen de gasten een corner. Daaruit viel, na een vermeende overtreding op doelman Jardi Niebeek, de verrassende gelijkmaker: 1-1. Toch ging Nunspeet met een verdiende voorsprong de rust in, nadat Rik Stokvis op slag van rust uit een corner de 2-1 binnenkopte.
De tweede helft liet een vergelijkbaar spelbeeld zien. Nunspeet domineerde en bleef de gevaarlijkste ploeg. In de 84e minuut leek de beslissing te vallen toen Marijn Haze de bevrijdende 3-1 scoorde. De wedstrijd leek gespeeld, maar in een tumultueuze slotfase wist NSC alsnog tweemaal te scoren: eerst 3-2 en diep in blessuretijd, via een strafschop in de 95e minuut, zelfs 3-3.
Na afloop toonde trainer Gert Jan Karsten zich tevreden over het vertoonde spel, ondanks de pijnlijke slotminuten: “De eerste 85 minuten waren uitstekend. We hebben veel strijd en mooie aanvallen gezien. Het was een harde leerschool, maar met deze intensiteit en dit enthousiasme gaan we nog veel punten pakken.”
Wat een overwinning had moeten worden voor Nunspeet, eindigde zo in een teleurstellend, maar leerzaam gelijkspel.
Zaterdag 1 november a.s. staat in Almere de uitwedstrijd tegen sc Buiteboys op het programma. Aanvang 14:30 uur.
Corona kost Nunspeet de winst.
Het is alweer zes jaar geleden dat de wereld werd opgeschrikt door de komst van het Coronavirus, een dodelijk virus dat wereldwijd voor immens menselijk leed zorgde. Iedereen werd geraakt, het verdriet was universeel.
Dat Nunspeet zaterdag twee punten verspeelde als nawee van diezelfde coronacrisis is, vergeleken daarmee, natuurlijk microscopisch klein leed. Maar toch: hoe kan dat eigenlijk?
Tijdens de coronatijd kregen we te maken met lockdowns: de maatschappelijke én sociale bewegingsvrijheid werd drastisch ingeperkt. Dat trof ook de sportverenigingen. Er mocht nauwelijks getraind worden, de conditie van spelers zakte weg en om hen te beschermen tegen overbelasting mochten trainers na de herstart niet drie, maar vijf keer wisselen per wedstrijd.
In mijn jeugdjaren ging dat anders. Er werd pas gewisseld bij een open beenbreuk of als er minimaal een brancard aan te pas moest komen. Tactische wissels? Bestonden niet. En iedereen had conditie voor 90 minuten.
Hoe anders is het nu. De vijf wisselmogelijkheden werden toegevoegd aan het trainersgereedschap, en we weten allemaal: geef een trainer een nieuw speeltje, en hij begint meteen te knutselen. Te pas en te onpas. Er kwamen dikke mappen op de bank, camera’s langs de lijn, videoanalyses op laptops, en, na Covid-19, dus ook vijf wisselspelers.
Zaterdag tegen NSC glipte de verdiende winst uit de handen van Nunspeet door een doldriest wisselbeleid.
In vergelijking met de laatste competitiewedstrijden speelde Nunspeet fris en energiek: leuke combinaties, goed tempo. Tot diep in de tweede helft had de ploeg volledige controle over het spel én een comfortabele voorsprong. Niets leek een broodnodige zege nog in de weg te staan.
Maar toen kwam het wisselcircus. In de slotfase werd het elftal volledig door elkaar gehusseld: vijf wissels, goed voor zes positiewijzigingen op het veld. Geen wonder dat het stevige raamwerk begon te kraken. De lijn en structuur verdwenen als sneeuw voor de zon, en onder toenemende druk van NSC incasseerde Nunspeet in blessuretijd twee mentale dreunen. Weg zege.
“Dit toont echter wel wie wij op dit moment zijn. Een leuke ploeg die er nog niet staat als het er écht om gaat,” verklaarde hoofdtrainer Karsten na afloop in de media.
Dat is wel erg gemakkelijk. Zonder al die wissels had het team de overwinning gewoon over de streep getrokken. De misrekening afschuiven op het team is onterecht. Eén of twee wissels bij oververmoeidheid of een blessure, prima. Maar vijf? Dat is vragen om ellende bij een jong en deels onervaren team.
En dan nog iets: Karsten benadrukt in nabeschouwingen en in de media dat hij de komende jaren wil toewerken naar een sterk verjongd team, bestaande uit louter Nunspeetse jongens, sterker nog: spelers “met dezelfde postcode”. Ambitie mag, maar welk signaal geef je dan aan spelers van buiten Nunspeet?
Moeten Hermen Dam, Patrick Visser, Joep Banse, Asse Visscher, Dylan van de Worp en Marwin van de Kamp zich zorgen maken? Moeten ze alvast verhuisplannen maken naar de juiste postcode, of een ander clubshirt gaan passen? Wat doet dit met hun vertrouwen en voelen ze zich nog gewenst?
Beseffen we wel dat v.v. Nunspeet in haar gloriejaren mede groot werd dankzij spelers die niet allemaal met de Nunspeetse tongval spraken? Stop met dit beperkte narratief. Mix Nunspeet met elders!
Laat de technische commissie vooral doorgaan met haar werk, zij haalde in het verleden en heden geweldige spelers van buiten binnen, jongens waar we van genoten hebben (en nog steeds doen), en die Nunspeet omhoog hebben gebracht op de sportieve ladder.
Resumé
Een prima wedstrijd tegen NSC, die simpel gewonnen had kunnen worden zonder dat wilde gewissel in de slotfase.
Een uitstekend doelpunt met het hoofd uit een hoekschop. Zeldzaam én mooi.
Verleng nu al de contracten van de spelers met een ‘vreemde’ postcode. Dat geeft ze rust, vertrouwen en stabiliteit.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
Waar licht het landschap raakt
Mooi geschreven Kees. Ik ben het volledig met je eens.
Met de postcodeloterij win je net zoveel als met de postcodetactiek van Gert Jan Karsten. Bijna nooit.