In de laatste competitiewedstrijd van het seizoen 2023-2024 moest Nunspeet aantreden tegen vv Hierden, de kersverse kampioen van de 2e klasse H Oost. Nunspeet was nog in de race voor de 2e periode. Voor de 2e periode zou DOS Kampen echter gelijk moeten spelen of verliezen en diende Nunspeet zelf te winnen.
Voor aanvang van de wedstrijd vormden de spelers en technische staf van Nunspeet een erehaag voor kampioen vv Hierden. Vanaf het begin van de wedstrijd ging Nunspeet voortvarend van start. Hetgeen resulteerde in doelpunt van Asse Visscher in de 2e min.
Vijfentwintig minuten later had, de laatste wedstrijden regelmatig scorende Martijn Haze, de uitgelezen kans om Nunspeet op een 0-2 voorsprong te brengen. Hij zag zijn schot echter door doelman Wouter Polhoud tot corner te verwerken.
In de 31e minuut zorgde een blunder er voor dat Dani Cloteda in balbezit kwam en Paul van Prehn in staat stelde de gelijkmaker te scoren. Hierna volgde aan een zijlijn een opstootje, waarbij Adi Draganovic een rode kaart kreeg. En scheidsrechter Groothuismink tot een afkoelingsperiode besloot.
Na de hervatting was het wederom Paul van Prehn die scoorde. Uit een voorzet vanaf links kopte hij de 2-1 binnen.
In de tweede helft ging Nunspeet volop in de aanval om de gelijkmaker te scoren. Ondanks diverse mogelijkheden konden deze niet doeltreffend afgerond worden. Ook Hierden kreeg nog kansen om de score uit te breiden, maar ook zij kwamen niet meer tot scoren.
Door dit resultaat is het seizoen 2023-2024 voor Nunspeet afgelopen. A.s. donderdag 31 mei staat op Sportpark De Wiltsangh om 20:00 uur de afscheidswedstrijd van Frank Bronkhorst op het programma.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Vals slotakkoord
Aan het eind van het seizoen, net voor het zomerreces, trakteert een voortreffelijk orkest met perfect opgeleide musici, allen met een grondige conservatoriumopleiding, de toehoorders nog eenmaal op een grandioos concert met een spetterende finale.
Met iets van die verwachting togen de Nunspeetse supporters afgelopen zaterdag naar Hierden voor de afsluitende strijd op de laatste competitiedag. De verwachtingen waren hoog gespannen, mede doordat Nunspeet in de laatste periode met goede resultaten voor de dag kwam.
Er hing een trillende spanning rond het veld van de kampioen van dit seizoen. Iedereen stond op scherp en op mobiele telefoons werd de pagina met de tussenstanden onwrikbaar vastgezet.
Zelfs de Nunspeetse burgemeester ontbrak niet, daar de uitkomst wellicht een feestelijk zou kunnen zijn voor ons dorp. Een stek in de nacompetitie stond op het spel.
Het concert kwam er zeker, doch niet zoals verwacht. Vele noten waren vals en de akkoorden, die tonen zouden moeten samensmelten, ontbraken volledig. Nunspeet was geen schim van een voortreffelijk orkest en enkele solisten uit het blauw-gele orkest verloren volledig hun glamour en decorum, althans in dit laatste optreden. Zelfs de Jostiband zou op een slechte dag beter hebben geklonken.
Vorige week werd het toptrio in de strijd voor ‘Speler van het Jaar’ aan het publiek bekendgemaakt en feestelijk met zang en bloemen gehuldigd. Was deze eer en roem hen naar het hoofd gestegen?
Dachten ze deze status moeiteloos overeind te kunnen houden? De praktijk was teleurstellend anders.
De speler met de bronzen medaille, Jonathan van ’t Hof, bleef ver verwijderd van de topvorm die hij in de laatste reeks duels etaleerde. Zijn wervelende acties en toverballen bleven in de kleedkamer achter. De Nunspeetse verdediger, Enes Keklikoglu, die op de tweede plaats eindigde, presenteerde zich als een galante kelner die de tegenstander op een presenteerblaadje de gelijkmaker geheel gratis kwam aanbieden. Deze hoffelijkheid had wel achterwege mogen blijven.
Deze tegentreffer werd door de Hierdense spelers en de reservebank uitbundig gevierd. Deze viering vormde dan ook direct de aanleiding tot een geheel onnodig opstootje. De Nunspeetse ‘Speler van het Jaar’, Adi Draganovic, vond het nodig om verhaal te gaan halen bij de bank van Hierden na een opmerking vanuit die hoek. Hij kwam met een uithaal die in ieder geval een stevige bodycheck was, maar door de dienstdoende arbiter als kopstoot werd gekwalificeerd met een rode kaart als gevolg.
De Hierdense entourage kende de kracht en de zwakte van Nunspeet en pakte dat perfect aan.
De kracht van Nunspeet is de motor en de sterkste speler van het team, Adi Draganovic. De zwakte is het provocerende gedrag van diezelfde Draganovic. Hierden speelde met deze zwakte, vergrote het en lokte die tekortkoming uit, met optimaal resultaat voor Hierden, de motor viel stil.
Draganovic is dit seizoen een krachtige turbomotor voor het team gebleken. Turbomotoren echter, dienen voorzien te zijn van een goed functionerend koelsysteem. Dit essentiële onderdeel haperde zaterdag met oververhitting tot gevolg. Schade onherstelbaar voor dit duel!
Met slechts tien spelers werd de opgave erg lastig. Zeker toen er een tweede tegentreffer geïncasseerd moest worden. Een voorzet van links werd niet geblokt en viel in het hart van de defensie. Daar ontbrak kopkracht en verzuimde doelman Jardi Niebeek stevig en robuust uit te komen.
Na het draaien van de helften probeerde Nunspeet de schade van de eerste omloop te herstellen maar bleek daarin niet succesvol. Met het inbrengen van routinier Reijer Roelofsen en een prima spelende Bram van de Worp stond het elftal wel veel steviger. Tegen het sluiten van de strijd wist keeper Niebeek met snel voetenwerk nog een grotere nederlaag te voorkomen. Door deze uitkomst waren de overige uitslagen niet meer van belang. Het boek kan dicht, het evalueren, reflecteren kan beginnen. Deze week wordt de selectie voor het komend seizoen definitief vastgesteld om na de zomerperiode een nieuwe start te maken.
In retrospectief kunnen we vaststellen dat Nunspeet voor de jaarwisseling te matig heeft gepresteerd en daarna wel beter ging draaien. Dat mondde uit in een spannende strijd voor de laatste periodetitel.
Persoonlijk vind ik het pijnlijk dat Nunspeet vijf punten heeft laten liggen tegen een ZZVV, een team dat waarschijnlijk gaat degraderen. Ook het verlies tegen de tien van SVI ligt menige supporter nog zwaar op de maag.
Wel zijn er twee positieve wapenfeiten te melden.
Het Nunspeetse elftal was het enige dat in deze competitie elke wedstrijd tot scoren kwam.
Dat lukte alle andere teams niet. Verder noteerde Nunspeet de langste reeks duels zonder nederlaag en wel acht maal achtereen. Ook dat wist geen enkele concurrent klaar te spelen.
Fijn natuurlijk, maar je bouwt er geen nieuw clubhuis mee.
Tot slot nog het statement van trainer Werner Pluim zoals weergegeven in dagblad De Stentor:
‘Wij moeten Hierden als voorbeeld nemen, meende Nunspeet-trainer Werner Pluim. Zij bouwden vorig jaar een team na de degradatie en zijn nu kampioen. Ik vertelde dat de jongens goed moesten kijken naar de rode rook en hoe hard Hierden genoot van het feest, want wij kunnen dat volgend jaar ook hebben met blauwe en gele rook.’
Alles wat kan, gebeurt niet altijd en dat weet de staf ook. Als doelstelling prima, als belofte veel te gewaagd?
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.