De kinderen vakantie en logeerpartijen te over (voor zover kan). Als zelfbenoemde, ruimdenkende moeder moet/ga ik dan soms voorbij wat ik eigenlijk wil. Eigenlijk wil ik met mijn kinderen terug in de tijd, terug naar zwempartijtjes met zwembandjes, terug naar de heimwee taferelen bij logeerparijtjes en terug naar de zonnige, warme foto’s waarin we onder de klep van de auto een broodje eten onderweg naar Spanje. Terug naar de tijd waarin mijn moeder naar Nunspeet reed in haar rode smart om op te passen op de kleinkinderen. Ik weet niet hoe het met jullie is maar door het coronatijdperk lijkt de tijd wel NOG sneller te gaan.
Jarenlang begon ik ergens in mei met de vakantie, hier en daar een boodschapje en de caravan schoonpoetsen. Dat was mijn taak omdat mijn moeder slechtziend en inmiddels nagenoeg blind is. Schoonmaken met je ogen dicht is best lastig…
Ieder jaar gingen mijn ouders eerst met de caravan op vakantie en dan wij. Twee maanden per jaar had ik dan een soort voorpret ritueel. Het afgelopen jaar was dat ritueel er niet en ook dit jaar komt dat ritueel er niet. Klinkt gek misschien maar mijn moederhart voelt zich een beetje beroofd van 2 van de zeg maar gemiddeld genomen 18 vakanties met het gezin. (..uitzonderingen ik weet het, ja we kunnen ook naar Drenthe en ik ben me ervan bewust dat niet iedereen de luxe heeft om op vakantie te gaan…)
De kinderen zijn de caravan inmiddels ontgroeit en daarom het besluit genomen om de caravan en de daarbijhorende trekauto te verkopen (ik zal me nog maar eens indekken, de tamtam is tenslotte actief: dit was een prive beslissing die losstaat van de sportschool, lockdowns en dat soort dingen.) Een beetje melancholisch ruimden we de caravan op, een visnetje hier en een badmintonsetje daar… mijn moederhart had het zwaar.
Gisteren rolde ik voor het eerst sinds maanden mijn yogamat uit (voor mezelf) geen lesgeven, niet nadenken maar zelf weer voelen en ervaren. Weer starten voor mezelf, omdat daar weer tijd voor is maar vooral omdat het nodig is. Mijn rug, die de gedragen lasten van de afgelopen maanden heeft opgespaard is aan ruimte toe. Net als de ontruimingsoefening in het vliegtuig, eerst zelf het zuurstofmasker op voordat je er een aan je kind geeft. Maar net als velen schuif ook ik mijn eigen behoeftes aan de kant om anderen te redden. Tend to befriend, het is een bij vrouwen veel geziene reactie op stress.
Focus op de kinderen en voorbij gaan aan je eigen gevoel, vrouwen, moeders doen dat meer dan mannen. Dr. S. Taylor schreef hierover. Hoofdverantwoordelijk? Uiteraard de hormonen. Zorgen voor, zorgen maken, zorgen met het gevolg dus nog meer zorgen. Tijd om de cirkel te doorbreken en te starten met zelfzorg. Iedere vrouw haar eigen manier van zelfzorg, even “uit” staan. Ontspanning zoeken, juist nu en nu anders dan normaal misschien. Tend to befriend is normaal en prima mits het in proportie is en mits er ook een tegenhanger is.
Het moedergevoel pfffff, het is het mooiste, het ergste, het meest bangmakende en ook het warmste gevoel wat ik ervaar. Je hart groeiend van liefde, ruimhartigheid, angst die om het hart slaat, openhartigheid, je hart vasthouden. Het is en blijft een rollercoaster voor mijn hart en voor mijn lijf.
Fijne moederdag !
Anita Lubbersen
Energysport
Energysport
