Casper Roemers (55 jaar) loopt 3000 kilometer van Nunspeet naar Santiago, om een belofte waar te maken op het sterfbed van zijn moeder. Op vrijdag 5 April is hij gestart vanuit Nunspeet.
Regelmatig heeft het thuisfront contact met Casper. Vaak meerdere keren per dag. Tot afgelopen zaterdag. Het laatste bericht van Casper was met zijn vader waarbij hij vertelde dat hij in de stad Bordeaux was, maar dat zijn bankpas was ingeslikt door een geldautomaat. Hij wist ook niet waar hij kon slapen, maar er waren 2 vrouwen die hem een bed aanboden en daarna zouden helpen om richting een klooster te gaan.
En daarna werd het stil…
Zondag, maandag en dinsdagochtend nog steeds. De familie maakte zich zorgen. Een vriendin traceerde de vermoedelijke laatste plekken waar hij geweest kan zijn. Op de app Polarsteps was al dagen geen beweging meer te zien. Dit voelde allemaal niet goed. Op maandag werd de politie in Nunspeet gemeld dat Casper vermist was. Via de ANWB Lyon kreeg het thuisfront te horen wat ze moeten doen in zo’n geval. Via het Ministerie van Buitenlandse Zaken kwam de familie in contact met het Consulaat. Ze kregen de rechtstreekse contactegegevens. De hele ochtend werd gebeld om te kijken wat er moest gebeuren.
Een verlossend telefoontje
En dan net op het punt om te bellen met het Consulaat, kreeg het thuisfront te horen van de vader van Casper, dat Casper gebeld heeft. Het bleek dat Casper uiteindelijk in een opvang was terechtgekomen voor daklozen. Samen met nog 2 Fransen en 1 Engelsman. Dankzij de Engelsman kon hij naar huis bellen, want zijn eigen mobiel was al 3 dagen ‘dood’. Vandaar dat hij niet gebeld had!
De held in de daklozenopvang
Al snel ging het woord rond binnen de dagopvang dat Casper op weg was naar Santiago en werd hij met respect behandeld. Er was iemand die het meteen voor hem opnam, dat niemand hem wat mocht doen, want anders kwamen ze aan hem. Het zag er allemaal uit dat hij ter plekke medisch gecontroleerd werd en niet zomaar ontslagen. Zelfs zijn was zou geregeld worden.
Maar dan…
Rond 16 uur ‘s middags kreeg de familie te horen dat hij er uit is gezet met het advies om naar de VVV te gaan in de grote stad. Wat onhandig zo laat op de dag wetende dat hij heeft geen geld meer had. Opnieuw onzekerheid of dit allemaal wel goed gaat komen. Zelfs de VVV werd gebeld en de website werd doorgegeven zodat ze hem konden herkennen en het telefoonnummer van de website konden gebruiken om met de familie in contact te komen.
Die avond belt Casper met zijn zus. Hij blijkt weer terug te zijn bij een restaurant waar hij eerder was geweest en er zijn opnieuw mensen die zich om hem bekommeren. Samen met iemand gaat hij naar de bank waar zijn pasje is ingeslikt. Zijn zus regelt dat hij de komende tijd in een hotel kan verblijven.
Tijd voor een plan B?
Inmiddels is hij 78 dagen onderweg en heeft hij zeker 1800 kilometer afgelegd. We bespreken een plan B. Het blijft vooralsnog spannend met een mobiel die het niet of slecht doet en zonder bankpas of creditcard…Met de trein verder, wachten op een nieuwe bankpas, nog 900 kilometer dus zeker 30 dagen of meer….of terug naar Nederland. Het moet wel veilig blijven.
