Na 2 voetballoze zaterdagen stond zaterdag jl. de wedstrijd tussen Nunspeet en CJVV Amersfoort, respectievelijk de nummers 3 en 4 van de 2e klasse G, op het programma.
Beide ploegen waren aan elkaar gewaagd, maar in de 43e minuut wist Joep Banse de voorzet van Jonathan van ’t Hof doeltreffend af te ronden, 1-0. Hetgeen tevens de ruststand was.
Na een uur spelen was CJVV dichtbij de gelijkmaker, echter kwam de bal op de paal. In de 11 minuten blessuretijd zette CJVV alles op alles om de gelijkmaker te forceren, waarbij corners zelfs keeper Jerre Liebregt mee naar voren ging. Echter wist CJVV niet tot scoren te komen.
Door deze overwinning blijft Nunspeet in de race voor een plek in de nacompetitie.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Gevaarlijke hoogspanning!
Voor de rasechte supporters zou een wedstrijd van hun favoriete team een aantal elementen zeker moeten bevatten. Te denken valt bijvoorbeeld aan sportiviteit, een hoog voetbalniveau, tomeloze inzet, spanning en uiteindelijk een winnend slot. Wanneer we het duel van dit weekeinde thuis tegen het Amersfoortse CJVV langs deze meetlat leggen dan vallen er wel enkele conclusies te trekken.
Laten we eerst maar eens de werklust en ijver van de Blauw-Gelen onder de loep nemen. Dat vergrootglas is volledig overbodig omdat met het blote oog viel waar te nemen dat het met de geestdrift wel goed zat. Het was duidelijk dat het belang van de wedstrijd de spelers stevig was voorgehouden voor zover ze dat zelf nog niet hadden ontdekt.
Dat een fanatieke strijd de sportiviteit enigszins laat wankelen moge ook duidelijk zijn. Er was zeker geen sprake van een excessief harde wedstrijd, desalniettemin werden er alsnog zeven gele kaarten getoond. De namen van de daders aan Nunspeetse zijde laat ik maar even waaien, ze staan bijna standaard op het wedstrijdformulier. Verder was er enig verbaal geweld rond de spelersbanken die geen fysieke blessures tot gevolg had, hooguit enkele mentale.
Spannend was de strijd tot de laatste seconde. Nunspeet moest, bij een minimale 1-0 voorsprong, alle defensieve kwaliteiten aanwenden om de gelijkmaker te voorkomen. Waar de arbiter ze vandaan getoverd had was een raadsel, maar hij voegde tien minuten aan de wedstrijd toe. Ach, 100 is ook een heel mooi rond getal. Tot grote opluchting van iedereen die Nunspeet lief heeft, bleef de gunstige score overeind. Met dit resultaat blijft Nunspeet zicht houden op de nacompetitie en als alles meezit zelfs promotie.
Dat brengt ons bij het voetbalniveau dat daarvoor nodig zal zijn. Ergens lees ik dat er niet altijd goed gevoetbald werd, maar dat de beste kansen voor Nunspeet waren. Waarschijnlijk heeft auteur van deze woorden de laatste tien minuten op de wc gezeten in plaats van op de tribune of in de dug-out.
Assistent-coach Rob Kabboord verklaarde na afloop dat Nunspeet na een mindere fase in de competitie nu piekte op het juiste moment. Laten we hopen dat dit een onbedoeld ongelukkige uitspraak is. Pieken betekent dat er tijdens een wedstrijd met groot belang de topvorm wordt bereikt en dat de allerbeste kwaliteiten worden geëtaleerd.
Die topvorm is nog ver weg en het beste spel ligt diep in het verleden. Met deze vorm worden de twee laatste competitieduels helse karweien en de eventuele nacompetitie het werk voor de toverfee.
De wedstrijd was er één tussen twee gelijkwaardige opponenten. In de eerste omloop was Adi Draganovic de grote regisseur die de lijnen uitzette en het aanvallende spel over de vleugels op gang hielp. Zo zette hij kort voor rust Jonathan van ’t Hof aan het werk, die vanaf links een voortzet afleverde en daarmee Joep Banse in stelling bracht om de enige treffer van de strijd op zijn naam te schrijven. Na de rust verdampte de dominantie van het middenveld grotendeels, waren de vleugels gekortwiekt met als gevolg dat de spitsen, eerst Asse Visscher en later Patrick Visser, zich meer met draf- en rensport bezighielden dan met voetbal. Oorzaak en gevolg, kip of ei.
Dat de volledig herstelde Karim Mulder terecht werd uitgeroepen tot ‘Man van de Wedstrijd’, geeft al aan dat er defensief meer werd gepresteerd dat offensief.
Nunspeet heeft, voor het behoud van de importante derde stek op het tableau, het bungelen aan een zijden draadje tot een ware kunst verheven. Dat was ook al het geval in menige voorgaande wedstrijd. Al heel vaak was de Veluwse formatie dichtbij de momenten van ‘finito, ajuu-paraplu en toedeloe’.
Doch in deze Meidagen is de Zeeuwse wapenspreuk ‘Ik worstel en kom boven’, zeker voor de Nunspeetse zandgronden van toepassing. Kijkend naar het huidige spelpeil mag die andere gevleugelde Zeeuwse uitspraak ‘Ons bin zunig’ wel overboord. Met de kwaliteiten mag wel kwistiger gestrooid worden.
Komende zaterdag wachten De Merino’s het Nunspeetse team op. Zeker geen makke schapen.
Voor deze ene keer, op puur symbolische wijze, hoop ik dat de Nunspeetse wolf de Veenendaalse schapen kansloos laat!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’