De Column van Keizer: Een voetbalseizoen als jaarring

‘Is Lucas een briljant strateeg of een gewiekste babbelaar
mystieke tovenaar of domweg een grote mazzelaar?’

Met Lucas Hoekman in gedachten, het afgelopen seizoen trainer van het selectieteam van vv Nunspeet, dwaalde deze vraag vaak langs de lijntjes van mijn brein.

In het verleden had hij tot tweemaal toe vv Nunspeet uit de klauwen van het degradatiemonster gered. In de eindfase van de bedoelde competities werden kwakkelende oefenmeesters terzijde geschoven en nam Hoekman het roer over. De resultaten waren verbazingwekkend en stemden volop tot tevredenheid. Nunspeet tuimelde niet van het slappe koord maar haalde veilig het gewenste seizoenseinde.

Was er sprake van een schokeffect geweest? Maakte hij bij de spelers krachten los die onbenut waren gebleven? Kneedde hij met enthousiasme, discipline en gedrevenheid een profiel in een vormeloos team? Of trof hij bij toeval uitgebluste tegenstanders? 

Open vragen zonder sluitend antwoord.

Dit nu net afgesloten voetbalseizoen was Hoekman de technisch hoofdverantwoordelijke vanaf de openingswedstrijd tot aan afgelopen zaterdag, de finale partij tegen DOS’37. Dus niet een paar wedstrijden op het einde vol gas, nee, nu een seizoen lang uitgebalanceerd manoeuvreren.

Dit alles met bijstand en ondersteuning van assistent-trainer Gertjan Boeve en keeperstrainer Arnold van de Kolk. Dit trio zou al een vreugdedans mogen maken als men gevrijwaard zou blijven van armoedig en angstig degradatievoetbal. Bij de Nunspeetse aanhang waren de verwachtingen ook al niet hoog gespannen. Na het afgelopen weekeinde werd de eindafrekening voor en van de trainers en spelers opgemaakt. Vv Nunspeet bleek absoluut niet en toch ook weer wel het kind van de rekening. 

Hoe valt deze laatste notitie te duiden?

Met de ranglijst voor ogen valt de tweede plaats van vv Nunspeet op als een daverend en onverwacht succes. Degradatiezorgen werden uitbesteed aan de buurtgenoot vv Hierden, die zich daaruit ook niet meer kon bevrijden, ondanks een overwinning op Nunspeet kort voor het sluitingsuur. Op diezelfde tabel is af te lezen dat de nummer 1 rechtstreeks en ook de nummers 3, 4 en 5 in de nacompetitie de stap naar de Hoofdklasse kunnen maken. Sneu en zuur dat Nunspeet als nummer twee die mogelijkheid niet binnen heeft kunnen binnenslepen. De kansen zijn er geweest!

In retrospectief, alles overziende, kan worden vastgesteld dat de behaalde prestatie geenszins het gevolg is van fortuin of mazzel. Met de sturende en motiverende hand van het trainerstrio kregen we de uitkomst die de staf en de spelersgroep verdienen. Om het strategisch en tactisch briljant te noemen gaat ook weer veel te ver. Het spelpeil fluctueerde behoorlijk, zo tussen zeer verdienstelijk tot puur slecht. Fortuin en pech hielden elkaar in balans. Spel op topniveau werd er niet of nauwelijks aan het publiek voorgeschoteld. Nunspeet is het sterkst in reactief countervoetbal. Zelf spelbepalend de lijnen uitzetten ging uiterst moeizaam. Te vaak kwam Nunspeet in de beginfase op achterstand.

Daar valt nog een wereld te winnen. Aan het doelsaldo moet ook in toekomst meer aandacht worden besteed. Van de gehele top-vijf scoorde Nunspeet op dit punt het karigst.

Een verademing is wel het gedrag van het trainersgilde zittend op de bank of dirigerend langs de zijlijn. Buiten enkele emotionele momenten om was beheersing en beschaving de standaard, dit in tegenstelling tot sommige oefenmeesters van tegenstanders. Semi-psychopathisch gedrag vol vloek en agressie naar tegenstanders en arbitrage komt daar ook voor.

Over de spelersgroep valt veel te verhalen. Laten we het maar comprimeren tot enkele frasen. Er waren enkelen die naarmate het seizoen vorderde steeds beter voor de dag kwamen, daar waar anderen te weinig daadkracht toonden en slappe knietjes kregen. De jeugdige spelers deden niet onder voor de veteranen. Verandering van positie in het elftal liet de één opbloeien en een ander uitdoven. Door blessures en schorsingen kon niet steeds het sterkste elftal aantreden, waarbij ook vermeld dient te worden dat trainer Hoekman soms tot verbazing van de supporters met een team voor de dag kwam dat soms bij voorbaat kansloos was en dan weer verraste.

In de laatste periode van de competitie kregen veel clubs last van plankenkoorts en hoogtevrees.

Het neerstrijken aan de top van de tabel was bijna een garantie op een nederlaag in de volgende confrontatie. Ook Nunspeet stond tot tweemaal toe op polepositie maar moest die riante stek in de eerste volgende bocht weer afstaan. Toen het besef indaalde dat er een wonder kon gebeuren was het te laat. Nunspeet werd afhankelijk van anderen en dan worden er in de regel geen cadeautjes meer uitgedeeld. Conclusie: een rijke buit in lege handen, daar waar het om promoveren ging!

Vv Nunspeet is een sterke en uitbundige boom, stevig geworteld in de Veluwse zandgrond. Bijna een eeuw kan men er zitten in de schaduw, schuilen voor de regen en nestelen in het gebladerte. Elk jaar komen er frisse jonge Wiltzangertjes uit het ei die de toekomst voor de vereniging vorm en profiel geven. De selectie-elf heeft aan de dikke stam dit jaar een brede en gezonde jaarring toegevoegd, dit na enkele jaren van schamele ringetjes. Nu valt de rust in, daarna welt de gretigheid weer op.

We steken de zomer over zonder rollende ballen. Begin augustus mogen Hoekman en consorten weer creatief gaan boetseren aan een nieuw elftal. Dit seizoen overtreffen wordt een hele uitdaging.

Ik hoop er weer als vurige supporter maar ook als luis in de pels bij te zijn!

Met groet, gedachten en een glimlach,

Kees Keizer

‘Waar licht het landschap raakt’