Afgelopen zaterdag werd er voor het eerste sinds maart, op sportpark De Wiltsangh, weer een competitiewedstrijd gespeeld. De Corona-preventiegroep van vv Nunspeet had ervoor gezorgd dat alle toeschouwers op veilige afstand van elkaar de wedstrijd konden bezoeken. Bennekom is de “outsider” voor het kampioenschap, vorig seizoen wist men met 4-1 van Nunspeet te winnen.
In de 3eminuut was het Bennekom dat gevaarlijk over rechts doorkwam. De scherpe voorzet werd gelukkig voor Nunspeet net gemist door de Bennekom spits. Uit de tegenaanval was in de 4eminuut rechtsbuiten Frank Boers die voor Nunspeet de eerste gevaarlijke aanval opzette. Het duurde tot de 20eminuut voordat Bennekom opnieuw gevaarlijk werd, maar beide keren wist Nunspeet keeper Sean Poot redding te brengen met prachtige reflexen.
In de 33eminuut over rechts een goede aanval, van Nunspeet, waarbij rechtsback Alexander Sijtsma Lucas Pelgrum in de 16 meter wist aan te spelen. In kansrijke positie werd Pelgrum onderuit gehaald. Waardoor scheidsrechter, de heer Spoon, niets anders kon doen dan Nunspeet een penalty toe te kennen. Frank Boers wist wel raad met dit buitenkansje, 1-0 voor Nunspeet. Dit was tevens de ruststand.
Direct na rust was het Nunspeet dat goed startte en direct gevaarlijk wist te worden. Een goede voorzet vanaf rechts werd keihard, maar net naast geschoten door opnieuw Frank Boers. De laatste 20 minuten speelde Bennekom alles of niets om een nederlaag te voorkomen. Alle ballen werden direct hoog voor het doel van Sean Poot geslingerd en enkele hachelijke momenten werden hierdoor gecreëerd, zonder echt uitgespeelde kansen op een gelijkmaker te krijgen.
De grootste kans kwam er voor invaller Peter Huijgen van Nunspeet. In de diepte aangespeeld wist Huijgen de bal langs de Bennekom keeper te spelen, maar zijn vrije weg naar het doel werd op het laatste moment alsnog geblokkeerd. In de 6e(!!) minuut van de blessuretijd was het toch Bennekom dat in de laatste seconden van de wedstrijd met een van richting veranderd schot een gelijkspel wist veilig te stellen.
“Als we als team deze wedstrijdinstelling vol kunnen houden zullen de driepunters zeker volgen aldus debutant Sijtsma van Nunspeet”.
A.s. zaterdag 3 oktober volgt, om 14:30 uur, in Veenendaal de uitwedstrijd tegen De Merino’s.
Opstelling vv Nunspeet:
Sean Poot, Alexander Sijtsma, Gieljan Tissingh, Andrew Galea, Marco de Vries, Dominique van de Grift, Karim Mulder, Lucas Pelgrum [74e min. Patrick Pluim], Melle van der Woude, Emiel Goud [86e min. Peter Huijgen] en Frank Boers [78e min. Amer Torkmani]
Opstelling vv Bennekom:
Christian de Haan, Jelmer Goedhart, Mike Jansen, Joris Klein-Holte, Melchior Onderstal, Martijn Klein-Holte [64e min. Nick Stienstra], Tim van der Meulen, Jeffrey Rutgers, Niek van Ginkel, Fabian Beukhof [67e min. Elias Boumkass] en Just Berends [78e min. Niels Koenderink]
Scoreverloop:
33e min. 1-0 Frank Boers (strafschop)
90e + 6 min. 1-1 Niels Koenderink
Gele kaart:
Nunspeet: Melle van der Woude
vv Bennekom: Joris Klein-Holte en Elias Boumkass
De column van Keizer
‘Zuur’ is de logische smaak door de keuzes vanaf de bank.
Het meest aangrijpende van de zaterdagmiddag op ‘De Wiltsangh’ was het noemen van de namen van dorpsgenoten en het vermelden van hun positieve inzet en bijdragen aan de Nunspeetse voetbalvereniging. Een vijftal, met bijzondere raakvlakken met de club, heeft in de afgelopen periode de fysieke aanwezigheid door tragische omstandigheden moeten omzetten naar onaanraakbare, doch onuitwisbare herinneringen. In die ene minuut stilte drong het volle besef door dat de ruim 90 minuten die daarna zouden volgen, en mijn commentaar daarop, als triviaal en ondergeschikt kunnen worden gekenmerkt!
Net zoals bij heel veel momenten in elk levensverhaal bestaat een voetbalwedstrijd uit een opeenstapeling van keuzes. Vaak kan pas achteraf worden vastgesteld of uit de voorliggende opties de juiste keuze is gemaakt. In enkele gevallen kan vooraf de uitwerking van een keuze al aardig goed worden vastgesteld. Dit wanneer die afweging vooraf goed kan worden doordacht en gewogen.
Neem de tweede helft zaterdag in de wedstrijd van Nunspeet tegen Bennekom.
De Veluwenaren staan met een marginale voorsprong zwaar onder druk. Ze hebben het moeilijk en spelen boven de boomgrens waar het landschap hard en ruw is. De lucht is er ijl en op adem komen is er nauwelijks bij. Het is happen naar zuurstof.
Met opportunistische lange ballen naar de razendsnelle voorwaartsen Frank Boers en Emiel Goud komt er zo nu en dan kortstondig de nodige verlichting. Dit duo is de beademingsapparatuur die de overwinning in leven moet houden.
Maar dan gaat het trainersduo Brem & Bronkhorst zich roeren. Ze tarten alle logica door de zuurstofslang dicht te knijpen door eerst Boers en wat later Goud naar de kant te roepen.
Een tactische fout van hoog kaliber!
Tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog in de vorige eeuw, beseften de grootmachten maar al te goed dat je wapens niet altijd hoeft te gebruiken. Ze laten staan en ze te tonen levert al dreiging en afschrikking voldoende op. Die les uit het verleden is aan het trainersduo voorbijgegaan.
Dus weg is de dreiging voor Bennekom dat daardoor nog verder kan aandringen zonder zich bovenmatig om verdedigen te bekommeren. De ingebrachte Amer Torkmani miste de snelheid en het gogme om ook maar enige schrik in de benen van de tegenstanders te jagen.
Torkmani zal (en kan) nog verder moeten rijpen en was voor deze invalbeurt bij voorbaat al gewogen en te licht bevonden. Hij werd ook voor een onmogelijke missie het strijdperk ingestuurd.
Zo roep je vanaf de bank het zuur af over het zoete vooruitzicht op een driepunter.
Dat spelers in het heetst van de strijd fouten en verkeerde keuzes maken is te begrijpen en veelal ook te billijken. Ze worden opgejaagd, staan onder druk en hen wordt geen tijd gelaten voor overleg.
De trainers hebben die mogelijkheid voluit. Toch komen ze tot deze tactische uitglijder met gevolgen.
Het ‘Handboek voor Amateuroefenmeesters’ is waarschijnlijk in de taal ‘Abracadabra’ geschreven.
Zo kreeg angst een prijs!
Dat de Nunspeetse verdediging het zwaar te verduren had vindt zijn oorzaak in de gebrekkige voorwaartse kracht van het elftal. In twee competitieduels scoorde de Veluwenaren eenmaal en wel uit een strafschop. Dat is niet alleen pover, maar ook zorgwekkend.
Daarentegen incasseerde de defensie slechts één uiterst ongelukkige tegentreffer. Het kwartet verdedigers, bestaande uit Tissingh, Sijtsma, Galea en De Vries, valt niets te verwijten. Integendeel!
Dat doelman Sean Poot in beide partijen de uitblinker was, geeft wel aan dat er voor de Nunspeters in aanvallend opzicht nog veel bij te spijkeren valt. Wanneer ze daarvoor de spijkers gebruiken die op laag water te vinden zijn dan verstomt weldra de kritische noot die nu volkomen terecht nog klinkt.
Laten we maar met een kwinkslag eindigen door even het licht te zetten op de grensrechter die parmantig voor de hoofdtribune acteerde. Waarschijnlijk had hij op zaterdagmorgen per abuis de contactlenzen van zijn inwonende schoonmoeder op zijn ogen geplakt, waardoor hij de bal enkele keren over niet bestaande zijlijnen zag dartelen. Het bijhouden van de wissels was overigens zijn specialiteit die hij met trots etaleerde. Op een of andere manier moest ik naar hem kijkend steeds meer aan gehaktballen dan voetballen denken.
Lijkt mij een man met humor!
Zo had ik de wissels nog niet bekeken. Maar nu je het aangeeft, tja…
Comments are closed.