Vv Nunspeet trof dit weekeinde een directe concurrent daar waar het gaat om degradatie te vermijden. In De Bilt bond men de strijd aan met de plaatselijke FC.
Onder een heerlijk zonnetje zagen de toeschouwers een eerste helft waarin beide teams elkaar in evenwicht hielden. Het lukte Nunspeet echter niet om tot uitgespeelde kansen te komen. Bij het ingaan van de rust keek Nunspeet tegen een 1-0 achterstand aan.
De eerste twintig minuten van de twee helft pakte Nunspeet de zaak veel energieker aan en kwam dan ook door een fraaie kopstoot van Lars ten Dolle op gelijke hoogte, dit na een prima genomen vrije trap van Max Jansen. Die laatst genoemde moest helaas later in de strijd met een zware blessure van het veld worden gedragen.
De gelijkenis met vorige week was even treffend als catastrofaal. Toen stond Nunspeet halverwege de 2e omloop op gelijke hoogte om uiteindelijk met een stevige nederlaag het veld te verlaten. Zaterdag was het helaas niet anders al viel de nederlaag minder smadelijk uit dan de week ervoor. Met twee nederlagen op rij tegen directe concurrenten bevindt Nunspeet zich in een uiterst peniebele situatie. Er resten nog drie duels om het onheil van rechtstreekse degradatie of het spelen van de nacompetitie te ontlopen. Trainer Lucas Hoekman blijft daarover optimistisch.
FC de Bilt – Nunspeet 3-1 (1-0).35. Robin Notenboom 1-0, 62. Lars ten Dolle 0-2, 77. Jens van Doorn 2-1 (Pen.), 90. Jay Elders 3-1
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Echtelijke conversatie op zaterdagavond bij een trainer thuis.
‘Hai Lucas, wat ben je vroeg thuis’, luidt de begroeting van mevrouw Hoekman die zich heerlijk op de sofa heeft neergevlijd met de dikke zaterdageditie van de Stentor.
‘Dat zeker, de wedstrijd begon al om twee uur en De Bilt is niet zover weg’, antwoordt Lucas.
‘En?’, vraag ze met een lichte vertwijfeling in haar stem.
‘Hetzelfde liedje, weer met lege handen’, laat Lucas op een enigszins bitse toon weten.
‘Terecht?’ is de te verwachten vervolgvraag.
‘Nou ja, we speelde maar twintig minuten aardig voetbal. Direct na de rust. Toen leek het ergens op’.
Ondertussen is Lucas teleurgesteld en ook gedesillusioneerd in zijn comfortabele relaxfauteuil neergeploft en laat een sinistere stilte vallen. Na enkele zuchten vervolgt hij zijn betoog.
‘Als experiment begon ik met een snelle aanvaller op de linksbackpositie. Totaal foute gok en dus faliekant mislukt. Die jongen is geen verdediger. Na de rust heb ik hem maar weer naar voren gedirigeerd’.
Vrouw Hoekman heeft de courant inmiddels dichtgeslagen en stuurt een meewarig blik richting Lucas. ‘Waarom doe je dat dan’, vraagt ze zacht en verwacht hierop geen antwoord, dat er dan ook niet komt.
‘Hoe nu verder Lucas, er zijn nog maar drie wedstrijden te gaan’.
‘Vier waarschijnlijk, beste meid, drie in de competitie en nog eentje in de nacompetitie en dan ben ik er gelukkig van af. Kunnen we daarna elke zaterdag doen en laten wat we willen. Weekendjes uit, winkelen, visje eten, naar de kinderen en kleinkinderen’.
‘Ook mooi en veel beter’, klinkt het verheugend van de canapé. ‘Daar in Nunspeet word jij er ook niet gelukkiger en gezelliger op’.
Lucas laat een zwijgen vallen. Wrijft zijn ogen uit, gaapt en krabt wat achter zijn oren.
‘Alles zit ook tegen dit seizoen. Vandaag weer een zware blessure. Max Jansen is van het veld gedragen. Kan er ook nog wel bij. Voorin loopt een stelletje dat ook heel weinig presteert.
Scoren we eindelijk de gelijkmaker en krijgen prompt een strafschop tegen. Weer een achterstand.
Ik kan wisselen wat ik wil, het niveau gaat er alleen maar op achteruit.
Ook zijn er de afgelopen weken twee aanvallers nijdig en verbolgen weggelopen. Het levert allemaal onrust op naast al het gedoe over de wisseling van de keeper die ik heb doorgevoerd. Het pakt allemaal niet best uit. Waar is het toch verkeerd gegaan?’
‘Maar aan al die blessures kun jij toch ook weinig doen, Lucas’, klinkt het opbeurend en liefdevol.
‘En er gebeuren toch nog wel eens wonderen?’
‘Natuurlijk, maar ik reken er niet op. Het team is te beperkt en alom doodverklaard’.
Mevrouw Hoekman is overeind gekomen, loopt naar de luie stoel en slaat de arm om haar man.
‘Staat wel klungelig op je CV straks aan het eind van het seizoen. Ik zie de krantenkoppen al:
‘Gerenommeerde oefenmeester Lucas Hoekman besluit carrière met een degradatie bij vv Nunspeet!’
Lucas legt zijn voeten op tafel, neemt een slokje Jägermeister en mijmert verder:
‘De middenvelder Lars ten Dolle heeft aangegeven dat hij na 12 succesvolle jaren een stapje terug wil doen. Kan hij gewoon bij de eerste selectie blijven, iedereen moet straks een stapje lager gaan spelen. Behalve Van der Grift, Schmitz, Huisman en Van der Wijk die Nunspeet allemaal de rug toe keren.
Wie weet volgen er nog wel meer.’
‘Heb je nog iets in de media laten opnemen’, vraag ze, om te proberen wat ontspanning in het gesprek te krijgen.
‘Natuurlijk, ik moet tegen beter weten in de hoop levend houden en kan de jongens niet publiekelijk afvallen. Maar jij en ik, met vele anderen, weten wel beter.’
‘Kom op, Lucas, niet zo somber. De volgende wedstrijd winnen en de wereld ziet er dan misschien totaal anders uit. De directe concurrenten laten ook steken vallen’. ‘Maar niet tegen ons, schat!’
De stilte valt en de eerste schemer kruipt de woonkamer binnen.
Dan verschijnt er een heerlijke maaltijd op tafel en die mist zijn uitwerking niet.
Wat bekomen van de zware deceptie en voldaan na een prima spijzen, komt bij Lucas de vechtlust schoorvoetend terug. ‘We hebben nu twee weken de tijd om alles op scherp te zetten, de spelers optimaal voor te bereiden, de tegenstanders te analyseren en hopelijk kunnen we herstelde spelers weer inzetten.’
‘Zo is het Lucas en niet anders’, klinkt het ondersteunend vanaf de overzijde van de tafel.
Ze sluiten af met gebed en ruimen gezamenlijk af. Samen wassen ze de vaat en ook het chagrijn weg.
Er gaat niets boven een goed huwelijk en die duurt een leven lang.
En de verbintenis met vv Nunspeet is slechts een korte passage in het leven van een trainer.
Die is overigens nog niet voorbij en kan nog een verrassende ontknoping krijgen.
Ondertussen beiert ver van Urk een noodklok en sluimert ‘De Wiltsangh’ de nacht, wachtend op de rijzende lentezon. Over twee weken tegen vv ZOB?
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Hoe ver staat deze fantasie van de werkelijkheid?
Ik hoop dat ik binnenkort ontmaskerd word als een grote fantast.
Tegelijkertijd vrees ik voor de realiteit.
De cijfers van nu zijn stille getuigen!
Comments are closed.