Wat had het mooi kunnen zijn. Na weken van groeiende spanning, een hernieuwde verbondenheid met het dorp en een halve finale die bol stond van spektakel, stond vv Nunspeet afgelopen zaterdag in de finale van de nacompetitie tegenover Roda ’46 uit Leusden. De inzet: promotie naar de eerste klasse. Maar op het veld van gastheer SDC Putten bleek het net niet genoeg. Een late treffer van Roda ’46 betekende het einde van een veelbelovend hoofdstuk. De eindstand: 0-1.
De dag begon veelbelovend. Spelers en staf werden op sportpark De Wiltsangh enthousiast uitgezwaaid door een grote groep supporters. Na jaren van relatieve rust is het voetbalhart in Nunspeet weer vol aan het kloppen. Een nieuw sportpark in het vooruitzicht, een groeiend aantal leden en sponsors, het kampioenschap van Vrouwen 1 – het leek alsof alles op z’n plek zou vallen in het jaar van het 100 jarig bestaan! Alleen die ene promotie naar de eerste klasse ontbrak nog.
De blauw-gele aanhang had zich massaal richting Putten begeven, in bussen en auto’s. En ze kregen waar voor hun geld: een finale waarin beide ploegen alles gaven. Al in de openingsfase had Dennis van der Wal Nunspeet op voorsprong kunnen zetten, maar zijn inzet ging rakelings naast.
Roda ’46 had het meeste balbezit in de eerste helft, maar tot grote kansen kwam het nauwelijks. Nunspeet gokte op de counter en hield de linies compact. De rust brak aan bij een 0-0 tussenstand.
De grootste kans van de wedstrijd kwam na een uur spelen toen Nunspeet een strafschop kreeg. Aanvoerder Adi Draganovic nam zijn verantwoordelijkheid, maar zag zijn inzet gekeerd worden door de doelman van Roda. Het bleek een kantelpunt in de wedstrijd.
In de 75e minuut ging het mis: een moment van onoplettendheid in de Nunspeetse defensie werd genadeloos afgestraft door Roda ’46, dat de 1-0 op het bord zette. Ondanks acht minuten blessuretijd en een slotoffensief van Nunspeet, bleef de gelijkmaker uit.
Trainer Werner Pluim toonde zich na afloop trots, maar ook teleurgesteld: “We hebben alles gegeven. Het is pijnlijk om zo dichtbij te zijn en het dan net niet te halen.”
Wat rest zijn de herinneringen aan een seizoen waarin de club zich opnieuw op de kaart zette. De verbondenheid met de achterban, de strijdlust op het veld en de sportieve progressie geven hoop voor de toekomst. In Nunspeet leeft het voetbal weer – en dat is misschien wel de grootste winst van allemaal.
Bij terugkomst bij Sportpark De Wiltsangh werd de selectie verwelkomt door de supporters.
Volgend seizoen nieuwe kansen. Maar de ambitie staat als een huis.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Een finale zoals niemand die wilde zien.
Er zijn voetbalwedstrijden die je nog jaren bijblijven. Door de spanning, de vreugde, het onverwachte. En dan zijn er wedstrijden zoals de finale van de nacompetitie tussen Roda ’46 en vv Nunspeet. Een wedstrijd die je het liefst zo snel mogelijk uit het collectieve geheugen wist. Maar juist dit soort wedstrijden zeggen vaak meer dan je lief is. Over de staat van het elftal. Over het beleid. Over hoe diep de problemen zitten.
In een zinderende ambiance, met vuurwerk, muziek en een ongekende supportersopkomst uit Nunspeet, werd zaterdagmiddag in Putten de pijn genadeloos blootgelegd. Op de tribune gaven de Nunspeetse fans alles wat ze hadden. De vlaggen wapperden, de trommels beukten en het vuurwerk kleurde de lucht. Maar op het veld? Daar stond een elftal dat niet kon, of niet durfde, maar bovenal, niet goed genoeg was voor een niveau hoger.
De kop van het verslag van de wedstrijd (hierboven) rept dan wel over ‘net tekort komen’, in werkelijkheid kwam Nunspeet heel veel tekort. Dat mag hard klinken en dat is het ook. Maar laten we elkaar niet langer voor de gek houden. Nunspeet was de hele wedstrijd de mindere. Geen moment wekten de Geel-Blauwen de indruk de wedstrijd te kunnen kantelen. Zelfs niet toen een toegekende strafschop de uitgelezen kans bood om het duel nieuw leven in te blazen. De poging? Slap, fantasieloos, zonder overtuiging. Symbolisch voor de wedstrijd en een deel van het seizoen. Die strafschop, ja als!
‘Als’ omschrijft een gebeurtenis of ontwikkeling die niet plaatsvond. Dat impliceert dat we moeten oordelen op basis van de realiteit.
Want deze finale stond niet op zichzelf. Dit was geen incident, geen offday, geen pech. Dit was het logische gevolg van maanden waarin het elftal vooral worstelde met zichzelf. Een aanhoudend gebrek aan kwaliteit, inzicht en overzicht, dat al sinds de winter niet meer te verbloemen is. Spelers die het spel niet lezen, die niet balvast zijn en geen controle hebben, die de verkeerde keuzes blijven maken onder druk. Je kunt ze niet verwijten dat ze niet werken. Ze strijden, ze rennen, ze duiken in elk duel. Maar wat heb je aan strijd als je structureel tekortschiet? Dat tekort openbaart zich vooral in het offensief. De verdediging, inclusief de doelman, scoorde in deze finale en in de meeste overige competitieduels een voldoende.
En dan komt het pijnlijkste deel nog: het wordt er voorlopig niet beter op. Sterker nog, een deel van de spelers die wel een bevredigend niveau halen, vertrekken. Sommigen zoeken hun heil elders, anderen stoppen. Wat ervoor terugkomt? Vooralsnog: weinig tot niets. Althans niets dat zich op het niveau waar Nunspeet acteert bewezen heeft. De spoeling is dun. Het toekomstbeeld somber. Waar andere clubs investeren in vernieuwing en vooral versterking van de selectiegroep, lijkt het bij Nunspeet stil te vallen. De ambities liggen blijkbaar bij stenen, niet bij spelers. Het aantrekken van spelers die Nunspeets hogerop kunnen brengen heeft een prijs. Is men bereid en in staat die prijs te betalen? De TC vecht nu voor veel beter met handen die financieel op de rug gebonden zijn.
Want ondertussen wordt er wel gewerkt aan een prachtig nieuw sportcomplex. Een accommodatie waar elke amateurclub van zou dromen. Modern, toekomstbestendig en iets om als dorp trots op te zijn. Alleen: wat heb je aan een paleis als je er soldaten in zet zonder wapens? Een fraai gebouw zonder een selectie die het waard is om er op te spelen, voelt als een dure façade. Je kunt supporters niet verblinden met architectuur als het voetbal erachter hopeloos achterblijft. Natuurlijk is de nieuwe accommodatie profijtelijk voor alle leden van de vereniging. Maar toch, het 1e team is het visitekaartje van de club.
En dus blijven we achter met een team dat, op papier, volgend seizoen nog minder kwaliteit heeft dan dit jaar. De vraag is dan ook niet zozeer of er een inhaalslag nodig is, maar of die überhaupt nog mogelijk is. Want met alleen goede wil, fanatieke supporters en een fonkelnieuw gebouw red je het niet. Dan speel je volgend jaar gewoon weer in de marge. Of nog erger.
Toch is er één hartverwarmend lichtpuntje. Niet op het veld, maar erlangs. De supporters! Wat zij lieten zien in Putten verdient alle lof. De sfeer was fenomenaal. Alsof er wel wat te winnen viel. Alsof iedereen nog geloofde in een stunt. En misschien is dat ook precies waarom deze nederlaag zo hard aankomt. Want wie zó veel geeft naast het veld, verdient iets beters dan het zielloze spel dat daarbinnen werd opgevoerd.
Na afloop zakte het elftal stil op het gras. En in die stilte klonk iets wat dit seizoen te vaak ontbrak: besef. Het besef dat het simpelweg niet goed genoeg was. Dat zelfs met maximale inzet de eindstreep niet gehaald werd. Omdat er simpelweg te weinig voetbal in dit team zit.
Het is nu aan de club om te kiezen: blijven we hopen dat het vanzelf beter wordt, of gaan we eindelijk de bezem erdoor halen? Want de harde waarheid is: deze nederlaag was terecht. En als er niets verandert, dan past het nieuwe complex straks vooral bij een verleden dat ooit iets groots voorstelde met tegenstanders met een enorme allure en niet bij een toekomst waarin we nauwelijks nog meetellen.
Willen we in Nunspeet straks pronken met een oogstrelende accommodatie of met puike prestaties op het veld? Die twee combineren zie ik als een begerenswaardig toekomstperspectief.
Met die droom voor ogen steek ik de voetballoze zomer over. De pen leg ik voorlopig neer. Als bij aanvang van het nieuwe seizoen de eerste oefenwedstrijden met de nieuwe groep worden afgewerkt dan bezie ik of die groep het waard is om de pen weer in de inkt te dopen!
Met zomergroet, dwarrelde gedachten en (ondanks de teleurstelling) een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Lekker positief Kees, je doet je naam wel eer aan. Koning , Keizer, Admiraal. Zeuren kunnen we allemaal.
Dure spelers aankopen is korte termijn oplossing, die voetballen alleen voor zichzelf en hebben niets met de club. Juist goed dat de vereniging investeert in een nieuwe accommodatie en de gehele club, i.p.v. geld over de balk smijten alleen voor een 1e elftal. Het moet om alle spelers draaien en vooral de Nunspeetse, vroeg of laat komen daar de successen vandaan. En anders maar niet, je in een hogere klasse willen kopen gaat VV Nunspeet niet beter van worden.
Dure spelers aantrekken ?
Vergeet niet dat een duur 1e elftal alle leden raakt voetballen in nunspeet is voetbal zeker 1 van de duurdere sporten terwijl dat niet zou hoeven.
Beste Kees,
Een columnist heeft als doel te prikkelen en dat doe je met verve, maar om te stellen dat het team of onze club jouw waard moet zijn, daarmee overschat je jezelf schromelijk. Schrijf één zomer niet, en iedereen is je vergeten.
“Schrijf één zomer niet, en iedereen is je vergeten.”
Klopt helemaal, Benno. Zelfs minder dan een zomer.
Mooi gesproken Benno!!
@Kees waar is je alter ego, Adri Borkent, om je bij te vallen?
Echte supporter 2.0, waarschijnlijk een bestuurslid dus geen enkele kritische noot, maar Kees heeft gewoon gelijk.
Met de selectie zoals die er nu staat voor volgend seizoen mag je blij zijn dat je een middenmotor bent in de 2e klasse.
Geen scorend vermogen, niet iemand die de lijnen uitzet van achteruit en geen enkele leider in je selectie.
Wil je als vereniging een rol van betekenis spelen en wil je je eigen jongens naar een hoger plan tillen dan heb je gewoon in elke linie een speler met meerwaarde nodig en ja, dat kost geld.
Op deze manier duurt het niet lang meer dat we in een competitie met elbur, owios en vsco zitten maar als de meerderheid daar geen moeite mee heeft, wie ben ik dan om te klagen.
Liever meer aandacht voor de jeugd elftallen met name ook de lagere elftallen dan het geld telkens maar in het 1e te pompen.
Als je inversteerd in de jeugd plukt het 1e daar de vruchten , maar dan niet alleen inversteren en de selectie elftallen
Ik snap de teleurstelling helemaal. Vorig jaar ging het net mis. Dit jaar, nog dichterbij promotie, weer mis!
De start was nog wel zoveel belovend. Na 10 wedstrijden al 23 punten en volop in de strijd om het kampioenschap. Echter na de aankondiging, dat de trainer Nunspeet zou verlaten, hij wilde hogerop werd als reden opgegeven (reeds op 3 december, het seizoen was nog niet eens halverwege). Ging het helemaal mis!
Op 10 december was trainer Karsten bij zijn club ontslagen, hij zat daar al enige tijd op de wip, van wege teleurstellende resultaten. Reeds op 17 december werd bekend, dat trainer Karsten het stokje zou overnemen in het nieuwe seizoen. Snel handelen van de vv Nunspeet of speelde er meer.
Feit is, dat het na deze trainers actie snel bergafwaarts ging met de kampioensaspiratie van Nunspeet.
overigens ben ik wel benieuwd naar het vervolg van de trainerscarriere van dhr. Pluim.
Nog niets gelezen over een baan bij een hoger spelende vereniging!
Nunspeet kwam voetballend tekort in de finale maar met vechtlust kwamen ze toch heel dichtbij, mag denk ik ook wel genoemd en geroemd worden.
En over volgend jaar, de selectie is op papier wel een stuk minder inderdaad.. Kijken of Karsten een nieuw team kan bouwen.