Afgelopen zaterdag stond voor vv Nunspeet de uitwedstrijd tegen Robur et Velocitas op het programma, de laatste thuiswedstrijd van de Apeldoorners in 2025. Ondanks een sterke openingsfase en momenten waarop Nunspeet goed in de wedstrijd zat, lukte het de ploeg niet om punten mee naar huis te nemen.
Robur et Velocitas bleek te sterk voor Nunspeet en won met 3-1. Met deze nederlaag staat Nunspeet op de achtste plaats in de competitie. Volgende week krijgt de ploeg de kans om zich te herpakken in de eerstvolgende thuiswedstrijd.
Hoekige Minireportage met bondig resumé.
Een schaapskooi en hoge hoeden.
Er zijn ontwikkelingen waarvoor een redelijke verklaring aan ten grondslag ligt. Bijvoorbeeld dat aan de start van een nieuw voetbalseizoen er niet direct een hecht en goed ingespeeld elftal klaarstaat, zeker niet als er nieuwe en jeugdige spelers ingepast worden onder een nieuwe leiding.
Dat vraagt om aanpassing, bijstelling en gewenning. Van spelers en van staf. Dat vergt begrijpelijkerwijs enige tijd.
Die enige tijd is inmiddels ruim verstreken. We zijn nu met de Nunspeetse hoofdmacht drie toernooiwedstrijden, drie bekerduels, twee oefenconfrontaties en acht competitietreffen verder; in totaal stond de blauw-gele equipe nu 16 maal binnen de krijtlijnen. Helaas ontbreekt er nog steeds een duidelijke lijn in het spel. Als er al een lijn zichtbaar oplicht, dan is dat een neergaande.
In Apeldoorn tegen Robur et Velocitas werd dat dit afgelopen weekeinde pijnlijk onderstreept.
Het beloofde al niet veel goeds gezien het feit dat Nunspeet in de daaraan voorafgaande wedstrijd tegen top-degradatiekandidaat Batavia het zich het al heel moeilijk maakte om 10 tegenstanders naar de ondergang te spelen.
Het team wekte zaterdag geen moment de indruk het duel serieus te nemen. Er was niets van enthousiasme, vuur en gretigheid te bespeuren. Vele duels werden te slap uitgevochten en bij balbezit was slordigheid troef. Als er in spelsituaties wat te kiezen viel, koos men voor de moeilijkste oplossing. Hoog druk zetten is slechts een vage echo uit een ver verleden.
De mannen van ‘Kracht en Snelheid’ kregen alle ruimte om vrijuit te combineren. Zonder zich overmatig in te spannen hielden ze de Nunspeetse opponent kort en maakte eenvoudig de meeste acties onschadelijk. Nunspeet verzuimde de opbouw in de kiem te smoren, waardoor de middenvelders en de defensie het zwaar te verduren kregen. Noah Mulder verweerde zich nog het felst door steeds elke lichaamsvezel in de strijd te gooien. Als eenling ging hij ook ten onder.
De metgezellen naast hem, Rik Stokvis en Marijn Haze, speelden bleekjes en onzichtbaar.
In de frontlinie heerste de rust van een veel te vroeg ingezette winterslaap. Op de ene vleugel begon Jonathan van ´t Hof zo nu een dan een slaapwandeling en droomde weg van wat ooit was.
Aan de overzijde leek Joep Banse op een kermisdraaimolen. Het ziet er kleurrijk, flitsend en heel attractief uit. Draaien, alsmaar draaien, om na een paar seconden op dezelfde plek uit te komen zonder ook maar iets aan terrein te winnen. Kindervermaak!
Nieuwkomer Thijs Kranenburg kreeg dan ook geen enkele mogelijkheid om iets van zijn aanvallende kunnen te tonen.
Achterin stond doelman Jardi Niebeek voor de 100e maal in een competitieduel onder de lat. Normaal een mijlpaal om uitbundig te vieren. Het werd helaas niet zijn beste wedstrijd. Het eerste tegendoelpunt kan hem worden aangerekend doordat hij een afstandsschot verkeerd verwerkte waarna hij van dichtbij werd verslagen. Bij de tweede lag de korte hoek open. Ook bij het uitverdedigen nam hij net iets te vaak veel risico’s. Niet alles hoeft voetballend opgelost te worden. Wat is er mis met een lange bal als de druk groot is?
Bij de laatste tegentreffer leverde Mark Koster de bal als een Sinterklaascadeau in en de weg naar het doel lag open. De Apeldoorners pakten dit presentje gretig uit.
De fout van Koster had overigens nog eenvoudig goedgemaakt kunnen worden door zijn medeverdedigers. Eerst door Ruben Kappers die feller de bal had moeten aanvallen vervolgers liet Karim Mulder zijn directe man vrijuit weglopen en intikken.
Als een zwak en mak schaap werd Nunspeet, tot groot ongenoegen van de aanhang, eerst geschoren en vervolgens naar de slachtbank geleid. Is het nog mogelijk om bij de nieuwe accommodatie op ‘De Wiltsangh’ een schaapskooi te realiseren? Lijkt mij de enige juiste plek voor dit team met deze futloze en bijna schaapachtige instelling om zich om te kleden na soortgelijke vertoningen.
Het wisselbeleid blijft ook even mysterieus als onbegrepen. Er staan waarschijnlijk drie hoge hoeden in de dug-out; in de eerste zitten de namen van de spelers die op het veld staan, in de tweede die van de bankzitters en in de derde de veldposities.
Vervolgens husselt de staf alles flink door elkaar en trekt uit de eerste hoed geblinddoekt een naam.
Die moet gewisseld worden. Dezelfde procedure met hoed twee en er komt een gelukkige naar voren die mag invallen. Nog even de laatste hoed en hij weet ook nog waar hij mag gaan opereren.
Zo kon het zijn dat verdediger Dylan van de Worp -zeker niet de slechtste op het veld- zijn plaats moest afstaan aan verdediger Hermen Dam, die dan door hoed drie naar spits werd gedirigeerd. Petje af! Dat er even later bij een achterstand alsnog ook twee verdedigers werden ingebracht maakt de hoedentheorie plausibel.
Komende zaterdag tegen Zeewolde moet er kolkend wolvenbloed door de Nunspeetse aderen stromen. Brutaal, knalhard en onverschrokken, uiteraard binnen de regels van het spel, moet er gestreden worden. Alle remmen los en vol gas. Na afloop willen de supporters uitsluitend gladiolen zien!
Bondig resumé:
– hoog tijd voor een mentale reset.
– is er nog ruimte voor het centrale duo Dam en Galea achterin? In het verleden stabiel succesvol.
– bij 45e hoekschop van dit seizoen kwam er weer eens een score. Door een tegenstander, dat wel.
– binnen de gehele Nunspeetse entourage acteerde alleen verzorger Jaap Mulder foutloos.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Begin aub met Hermen Dam en Galea in de verdediging. Veel meer rust en overzicht.