NUNSPEET – In de eerste helft gebeurde er weinig noemenswaardig en had DOS ’37 een licht veldoverwicht, maar tot echte kansen leidde dat niet. De wedstrijd speelde zich voornamelijk op het middenveld af. Vlak voor rust opende DOS ’37 de score. Een doelpunt dat eigenlijk geheel onverwacht kwam, want het was het eerste serieuze poging van de eerste helft. Spits Ronald te Morsche werd, vanaf links, met voorzet van Koen Nijkamp op maat bediend en deze wist de bal langs keeper Jardi Niebeek te koppen, 0-1
Na de rust bleven Dani Schmitz en Gieljan Tissingh in de kleedkamer achter en zij werden vervangen door Melle van der Woude en Jonathan van ’t Hof. Met deze wisseling drong Nunspeet meer aan en wist het 2x een kansje te creëren. In de 53e minuut was DOS’37 echter dicht bij de 0-2. Keeper Jardi Niebeek wist de bal over het doel te tikken. Uit de hierop volgende corner belandde de bal via het hoofd van Marco de Vries tegen de lat. Na een uur spelen begon Nunspeet steeds meer aan te dringen, maar verreweg de grootste kansen waren tot dan toe voor DOS ’37, afgezien van een afstandsschot van Bram van de Worp dat net naast ging.
Nunspeet zorgde vervolgens voor de nodige onrust bij DOS ‘37 door vol op de aanval te gaan spelen met daarbij goede mogelijkheden. Allereerst wist keeper Patrick Nitert een schot van Marnix Tissingh onschadelijk te maken. Hierna kopte Tissingh, na een voorzet van Enes Keklikoglu net over en eindigde zijn vrije trap in de muur. Een goed genomen vrije trap van Patrick Pluim werd door Nitert tot een corner verwerkt. De in de slotminuten als spits opererende Reijer Roelofsen kon ook niet tot score komen, waardoor de 0-1 eindstand werd bereikt.
Reactie van Lucas Hoekman na de wedstrijd: “Wij hadden in de eerste helft moeite met hun speelwijze, maar onze dubbele wissel in de rust bracht meer spirit waardoor we beter gingen spelen. Helaas viel het vandaag allemaal net niet onze kant op. Ik neem de jongens niets kwalijk want ze hebben er veel energie in gestoken. Het is gewoon hartstikke jammer.”
Van slaapwandelen naar stuklopen.
Het eliteteam van vv Nunspeet stoof voor de winterstop als een sneltrein naar een prachtige positie op de ranglijst van dit seizoen. Nu, na de winterstop, ziet de aanhang een puffend boemeltje dat in drie competitieduels slechts tweemaal tot scoren kwam. Dat dit resulteert in nederlagen mag dan geen verrassing meer heten. Aanvallend is het een pover bestaan geworden.
In het voorbije weekeinde trad Nunspeet aan tegen DOS’37 uit het Twentse land.
Ons lokale elftal had nog het meeste weg van een verstoord mierennest. Iedereen is vlijtig, maar chaotisch. Alles krioelt over het centrale deel van het veld en van enige structuur is geen sprake.
Het elkaar in de weg lopen kenmerkte, vooral voor de pauze, het Nunspeetse spel.
Het team was een samenraapsel van zzp’ers, die allemaal hun eigen klusjes wilden uitvoeren, maar daartoe volledig onbekwaam bleken. Het besef dat ordening, structuur en samenwerking tot resultaat leidt, ontbrak totaal. Niemand met initiatief of speelse oplossingen.
Elf lijders zonder leider. En slappe keten slaapwandelaars!
Men is nog op zoek naar een shirtsponsor voor de pyjama’s.
De enige treffer van het duel viel als een donderslag, en voor Nunspeet als een mokerslag, uit de strakblauwe februarihemel. De Nunspeetse defensie zong in koor ‘Ik stond erbij en keek ernaar’.
Bij de Twentse opponent, die overigens ook niet groots speelde, dwarrelden toch enkele acteurs over het podium die technisch een stuk balvaardiger bleken dan de Blauw-Gelen. Aan dat technische vernuft schortte het aan Nunspeetse zijde. Verder werd er geen vrije ruimte gezocht en iedereen bleef vastgenageld op zijn plek. Vleugelwisseling, positievariatie en tempoveranderingen ontbraken in de gereedschapskist. Dat de hoofdverantwoordelijke, trainer Lukas Hoekman, in de rust een duo achterliet in de kleedkamer was terecht. Dat had ook nog wel een trio of een kwartet kunnen zijn.
De twee nieuwkomers brachten in ieder geval meer vaart en vuur in het spel. Op het middenveld werd nu Melle van der Woude als nieuwe stuwraket afgevuurd en op de linkervleugel flitste Jonathan van ’t Hof regelmatig langs zijn bewaker. Ze fungeerden als alarmwekker en aan het slaapwandelen kwam een eind. Daarna begon het grote stuklopen. Nadat kort na de rust het Nunspeetse doel nog een paar keer zwaar onder vuur kwam te liggen verplaatste het spel zich naar het doelgebied van DOS’37.
Zeker een tiental kansen op een score werden er gecreëerd. Echter door te grote haast, slordigheid en gebrek aan nauwgezetheid bleef het vijandelijke doel maagdelijk. De arbiter gunde de Nunspeters nog een extra vijf minuten om tot de gelijkmaker te komen maar daar kwam het niet van.
Het feestgedruis in de Twentse kleedkamer moet als een striemende vernedering doorgedrongen zijn in het treurende Nunspeetse team en de technische entourage. De pijnlijke afrekening van het KLM-voetbal (Krachteloos, Lamlendig en Mat) uit het eerste deel van de wedstrijd werd gepresenteerd.
Volgend weekeinde staat de wedstrijd in Doetinchem tegen koploper DZC op de rol. Geen vrolijk vooruitzicht gezien de resultaten zover in dit kalenderjaar. Nunspeet kan zich volkomen revancheren door de leider in de competitie naar de tweede plaats te laten duikelen. Oefenmeester Hoekman dient dan wel een Nunspeetse vrucht te presenteren met pit en smaak. Hij heeft zaterdag kunnen vaststellen welke appels er niet goed bijlagen in het fruitmandje. Tenminste als hij met het geoefende oog van een vakkundige groenteboer heeft toegekeken. Zo niet dan worden de tomaten gereed gelegd!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.