Het is alweer een tijd geleden dat ik wat schreef.. Nogal druk met wat mag wel, wat mag niet, wat moet er anders, wat kan er wel?
In mijn allereerste interview over de overname van de sportschool zei ik ooit dat het nogal een rollarcoaster was de eerste maanden in het ondernemerschap. Misschien leuk te weten dat ik met mijn MAVO en Ron met zijn LTS niet zoveel wisten van het ondernemerschap. De dag voor de overname kregen we de sleutel en de pinpas met code. Dat was het! Natuurlijk was er hulp geboden maar wij als eigengereide, nieuwbakken ondernemers, leefden onder het mom “zelluf doen”
En zo maakten we wat mee, foi…..saai was het nooit, verdrietig en frustrerend soms wel. En nu ruim 20 jaar later….corona.
Ons bedrijfsbeleid betaalt zich terug in trouwe leden die er door lid te blijven, voor zorgen dat alle medewerkers, tot nu toe, hun baan kunnen behouden. Opzeggingen en geen nieuwe instroom, het zorgt voor een gat dat deels opgevuld wordt met de steun van de overheid. Trots ben ik op wat we hebben neergezet met de online sportschool en trots op Ron die de afgelopen jaren “gelukkig” zoveel tijd heeft geïnvesteerd in het zich eigen maken van alles wat met websites, funnels en marketing te maken heeft. Zonder dat stonden we niet waar we nu staan.
Morgen bouwen we de nieuwe tent op, een nieuwe, de oude heeft het seizoen buiten vorig jaar niet overleefd jammer genoeg. De silent disco ’s worden weer onder het stof vandaan gehaald en we gaan weer naar buiten. Lessen in 5 groepjes van 2, die we, per groepje mogen instrueren maar die niet dezelfde oefeningen mogen doen. We maken er weer wat van, dat brengt me op vanmorgen. Toen had ik een meeting met een paar medewerkers en…. ze staan gewoon weer klaar, klaar om weer mee te bewegen, weer les te gaan geven op een andere manier. Wat zijn we blij met ze en trots dat we zo’n flexibel team hebben. Wij kunnen weer iets en vertrouwen erop dat we het schip boven water houden.
Wat moet het ontzettend moeilijk zijn voor de winkeliers en horeca -ondernemers die nog vol in de Lock down zitten, met zware maandelijkse lasten omdat ze hun hart, ziel en geld geïnvesteerd hebben in hun droom. En die op tv dan de parken vol zien met mensen. Ik snap de roep om terrasversoepelingen. De contactberoepen die toch ook veel inkomsten missen dit jaar, want ja je gaat niet een paar keer extra naar de kapper. Misschien een idee om in plaats van 1 x per 8 weken gewoon een weekje eerder te gaan dit jaar.
Ook binnen sportscholenland is er tumult, zaterdag houden ze een actie om open te kunnen. Wij willen ook open maar we voeren geen actie. Niet omdat we niet willen maar omdat we duidelijk zien aan de cijfers dat het niet KAN. Dat het openen van de scholen voorrang moet hebben voor al die jongeren die het zo moeilijk hebben. Die kunnen nog niet zo goed overzien dat er ook een eind komt aan corona. Dat er wel weer een moment komt dat we zonder maatregelen verder kunnen. En die tijd komt! En… als het dan weer kan, dan gaan we naar de terrassen en veelvuldig uit eten om vervolgens met alle extra opgedane kilo’s weer te gaan sporten in onze nieuwe, lokaal gekochte sportoutfit, bij de sportschool of vereniging.
Wij kunnen niet wachten! (maar we houden vol!)
