NUNSPEET – Afgelopen zaterdag stond op sportpark De Wiltsangh de kraker tussen Nunspeet en Zeewolde op het programma. Voor aanvang van de wedstrijd had de thuisploeg één punt voorsprong op de gasten, waardoor er veel op het spel stond.
Voorgaand aan de wedstrijd werden Karim Mulder, Andrew Galea, Jardi Niebeek en Jonathan van ’t Hof gehuldigd voor 10 of meer wedstrijden in Nunspeet 1
Eerste helft: Zeewolde domineert, Nunspeet herpakt zich
De eerste grote kans was voor Zeewolde na een kwartier spelen. Een scherpe voorzet vanaf de rechterkant werd op een haar na gemist door de aanvallers. In het eerste halfuur volgden meerdere identieke mogelijkheden via de linkerflank van Zeewolde, maar telkens ontbrak het aan de afwerking.
Na een tactische ingreep van trainer Gert Jan Karsten kwam Nunspeet beter in de wedstrijd. Jonathan van ’t Hof was dicht bij de openingstreffer, maar zijn geplaatste schot ging rakelings over. Kort daarna kreeg Asse Visscher een uitgelezen kans, maar zijn inzet werd door de keeper op de lat getikt. De ruststand bleef daardoor 0-0.
Tweede helft: doelpuntenfestijn
Na rust begon Nunspeet sterk en kreeg Rik Stokvis direct een 100% kopkans. Toch was het Zeewolde dat de score opende: na slordig verdedigen schoot Arzini de 0-1 binnen. De gasten verzuimden vervolgens om de wedstrijd vroegtijdig te beslissen, ondanks twee grote kansen voor oud-Nunspeter Job Hogendoorn.
Nunspeet kwam terug in de wedstrijd dankzij Marijn Haze, die de gelijkmaker aantekende. Beide ploegen bleven jagen op de winst, waarbij Van ’t Hof nog de binnenkant van de paal raakte na een fraaie actie. In de slotfase sloeg Zeewolde alsnog toe: in de 86e minuut en in blessuretijd scoorden de gasten twee keer, waardoor de eindstand op 1-3 werd bepaald.
Reactie van trainer Karsten
Trainer Gert Jan Karsten kijkt ondanks de nederlaag met gemengde gevoelens terug:
“Ik ben tevreden over het veldspel en de inzet van mijn ploeg. We hebben laten zien dat we kunnen voetballen, maar structureel hebben we te veel kansen nodig om te scoren. Daarnaast laten we verdedigend nog wel eens een steekje vallen. Dit beeld zie ik eigenlijk al de hele eerste competitiehelft terugkomen.”
Conclusie
Een duel vol spanning en kansen, waarin Nunspeet na een sterke fase toch met lege handen achterbleef. Zeewolde neemt door deze overwinning de belangrijke drie punten mee en passeert Nunspeet op de ranglijst.
Zaterdag 6 december a.s. speelt Nunspeet laatste competitiewedstrijd van 2025, uit bij en tegen FC Horst. Aanvang 14:30 uur. Voor donderdag 11 december staat er een oefenwedstrijd tegen Zwart Wit ’63 gepland. Aanvang 20:00 uur
Hoekige Minireportage met bondig resumé.
Schipbreuk bij kunstlicht.
Dat v.v. Nunspeet over een trouwe en meelevende aanhang beschikt bleek afgelopen zaterdag nog eens overduidelijk. Ondanks de tegenvallende resultaten in dit seizoen waren velen opgetrokken naar ‘De Wiltsangh’ waar het duel tegen Zeewolde op de rol stond. De sfeer rond het veld werd, met name door jeugdige supporters, flink verhoogd door zang, dans en vuurwerk. Dat laatste zorgde tijdens de wedstrijd even voor wat oponthoud door de rookontwikkeling.
Zanger Boudewijn de Groot begon ooit een lied met deze verwachtingsvolle tekst:
‘Valt het je op dat de zon feller schijnt als de rook om je hoofd is verdwenen’.
Een in sportief opzicht zonnige middag kon Nunspeet heel goed gebruiken om een wat steviger positie op de ranglijst te krijgen. Hoe anders liep het nadat de rook was opgetrokken.
In vergelijking met het laatste duel tegen Robur et Velocitas begon men nu met meer bezieling, inzet en enthousiasme. Die attitude is al een belangrijke voorwaarde voor een route naar succes. De mantel van lauwheid was op een haakje in de kleedkamer achtergebleven. Zo presenteerde bijvoorbeeld Jonathan van ’t Hof zich, na de totale afwezigheid van vorige week, wel degelijk als een gevaarlijke aanvaller.
De aanvallende intenties van het team eindigden een paar maal tegen het vijandelijke witte kader. De kwaliteit van lat en paal werden getest, doch het net bleef vooralsnog onberoerd.
Ondanks alle goede bedoelingen en de werklust stonden de Veluwenaren bij het eindsignaal met lege handen. De drie treffers van de polderbewoners pareerde Nunspeet met slechts één tegentreffer. Topscorer Marijn Haze zorgde met een geraffineerd schot dat zijn status als ‘beste schutter’ werd verstevigd.
Van de doelpunten die Zeewolde produceerde was de eerste te voorkomen geweest. Verdediger Dylan van de Worp etaleerde even een slechte verstandhouding met de bal waardoor zijn tegenspeler de ruimte kreeg om vrij in te schieten.
De andere doelpunten waren het resultaat van vloeiende aanvallen met een striemende schoten als eindpunt. Afwerkingen waar Nunspeets slechts van droomt.
Net als vorige week ging Nunspeet met een identieke uitslag ten onder. Beide keren onder het kunstlicht. Zou er sprake zijn van een lichtallergie? Patiënten met die aandoening krijgen te maken met vervelende uitslag. De uitslagen waar Nunspeet mee wordt geconfronteerd leveren ook irritatie en zeker mentale jeuk op.
In de uitduels komt Nunspeet vaak niet glorieus uit de strijd en dat zou gecompenseerd moeten worden door overwinningen op de thuisbasis.
‘De Wiltsangh’ wordt geacht een onneembaar fort te zijn, dit terwijl nu blijkt dat er daar minder competitiepunten zijn verzameld dan ‘in den vreemde’.
Het gevolg van dit alles is dat Nunspeet inmiddels de gevaarlijke rode streep van de degradatiedans heeft bereikt. Dat is ballet op een gloeiende plaat waar steevast blaren worden opgelopen. Nunspeet moet weg van polderclubs Batavia en Waterwijk, die wellicht model staan voor de vele schipbreuken op de voormalige Zuiderzee.
Zo tegen Sinterklaas zie ik in gedachten het verlanglijstje van trainer Gertjan Karsten voor mij langstrekken.
Drie wensen springen eruit: a. een complete, blessurevrije selectie. b. minimaal één vlot scorende aanvaller en c. een gouden munt in de vorm van een kwartje dat nu eindelijk eens de goede kant opvalt!
Als dat laatste uit de 5-December-zak rolt dan kan Nunspeet volgende week, uit en tegen Horst, de matige, matte resultaten daar in het verleden omzetten naar een glansvolle zege. Dat zou comfortabel uitrusten zijn tijdens de winterstop.
Bij weer een nederlaag wacht een ongerieflijk en pijnlijk spijkerbed.
Bondig resumé:
– Veel publiek betekent ook veel teleurgestelden.
– Gecreëerde kansen ook benutten blijft een lastige vaardigheid.
– Andrew Galea terug in de equipe pakte prima uit. Nu Dam nog?
– de ervaring van vier spelers met 100 wedstrijden of meer moet meer worden benut.
Tot slot een rectificatie.
Het enige doelpunt van vorige week werd toegekend aan een tegenspeler (eigen doelpunt), terwijl het een ferme kopstoot was van Hermen Dam. Ere wie…!
Hij is alsnog op de lijst van topscores opgevoerd.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’