VIERHOUTEN – In de vroege twintigste eeuw groeide Vierhouten, verscholen tussen uitgestrekte bossen, uit tot een bijzondere plek voor kinderen die wat extra zorg konden gebruiken. Midden in het groen stond het koloniehuis St. Willibrord, een katholiek herstellingsoord waar kinderen uit gezinnen met minder mogelijkheden enkele weken verbleven. Frisse lucht, zonlicht, rust en gezonde maaltijden moesten hun weerstand versterken en hen beschermen tegen ziekten.
Wat ooit klein begon, werd al snel een bekend initiatief in heel Nederland. In St. Willibrord leerden kinderen dagelijks zichzelf verzorgen, gezond te eten en actief te zijn. Bezoek van ouders was beperkt, zodat de kinderen zich volledig konden richten op hun verblijf en de rust van de kolonie.
Natuurlijk waren de ervaringen van kinderen verschillend. Op de Facebookpagina ‘Vakantiekolonie St. Willibrord Vierhouten’ delen oud-bewoners hun herinneringen. Veel verhalen zijn nostalgisch: boswandelingen, spel en vriendschappen. Soms klinkt ook dat het leven gestructureerd en streng was, en dat heimwee en emoties soms lastig te delen waren.
Nieuwe tijden, nieuwe doelen
Na de Tweede Wereldoorlog veranderde de kolonie. Kinderen die extra begeleiding nodig hadden – bijvoorbeeld bij eetproblemen, bedplassen of angst – kregen er een plek. Het leven in de kolonie bleef gestructureerd: spelen, rustmomenten, groepsactiviteiten en handenarbeid wisselden elkaar af. Veel jonge leidsters deden hun best, soms volgens strakke regels, maar er waren ook warme momenten en persoonlijke aandacht.
Van vakantiekolonie naar zorgcentrum
In de jaren zeventig veranderde de jeugdzorg. Begeleiding dichter bij huis kreeg de voorkeur en grote vakantiekolonies pasten niet meer in deze tijd. St. Willibrord sloot zijn deuren, maar het gebouw bleef bestaan. In de jaren daarna kreeg het een nieuwe bestemming: het werd overgenomen door Stichting Philadelphia, een zorgorganisatie die zich richt op mensen met een verstandelijke beperking. Het gebouw werd omgevormd tot het bestuurscentrum van Stichting Philadelphia.
Vandaag de dag leeft de herinnering aan St. Willibrord voort in de verhalen van oud-bewoners. Voor sommigen roept het beelden op van frisse boslucht, spel en nieuwe vriendschappen; voor anderen is het een herinnering aan een periode waarin zorg, regels en afstand soms hand in hand gingen.
Kort en krachtig onderwerp wat er echt speelde werd letterlijk onder de mat geveegd. Is dat zo, kinderen die zich volledig konden richten op hun verblijf. Helaas denk ik daar anders over
Jack..waar je heen wilt laat zich raden.
Is dit omdat je hierin zelf ervaring opgedaan hebt?
Of omdat het om een katholiek instellingsoord gaat en jou een bepaald idee bekruipt?
Het staat hier echt heel anders, wat de meeste hebben beleefd. Ik zelf heb er ook 2 keer gezeten 1 keer 12 weken en 7 weken . Het was gewoon een streng beleid en je moest ook niet negatief in je brieven zetten ,want dan kon je hem weer overschrijven. Dus zo leuk was het niet. En het heeft niets met het geloof te maken .
Ben gewoon benieuwd hoe Jack het beleefd heeft.
Die laat er naar raden..
Zoals jij het beleefd hebt is spijtig.
Streng beleid was ook wel inherent aan die tijd.
Eigen ik deed er toen nog niet toe.
Zou nu maar zo heel anders kunnen zijn.
Ik heb er 2x ge,eten, 1x 6 weke en 1x 12 weken. En wT is streng er moest nu ee .aal orde zijn. Ik heb er beide keren een heerlijke tijd gehad.dT wS i 1954 en in 1959.