We komen mensen zoals de wijkagent, dominee, verloskundige of huisarts vaak maar korte tijd in ons leven tegen. In deze nieuwe serie willen we niet alleen een aantal openbare beroepen belichten, maar ook de mens achter het beroep. In deze nieuwe rubriek van de Veluwse Courant nemen we een kijkje in hun leven. Meedoen? Stuur een mail naar info@nunspeet.nu of redactie@develuwsecourant.nl en misschien zie je jezelf binnenkort terug in de krant.
Leven tussen patiënten, ganzen en honden
ELSPEET – Als de wekker om 06.50 afloopt bij het artsenechtpaar John en Carolien Polderman, is de eerste gang naar beneden om de vier husky’s naar buiten te laten gaan. ‘’Ze hebben allemaal hun eigen kleur lampje om, zodat we ze in het donker goed kunnen onderscheiden. We hebben anderhalve hectare grond waar ze kunnen lopen’’, zegt Carolien. Hierna worden de vijftien ganzen die sinds de avond ervoor op stok zaten, losgelaten.
Hoe de ganzen in hun leven zijn gekomen is een apart verhaal, dat John graag vertelt. ,,Ik heb Carolien ruim 50 jaar geleden ontmoet. Ik zat toen op het Barlaeus gymnasium in Amsterdam en zij op het Vondel gymnasium. Ik vond haar meteen leuk. ,, Maar ik heb hem het eerst mee uit gevraagd’’, valt Carolien bij. ,,Helaas was het in die tijd niet mogelijk om in Amsterdam samen te wonen, waarna we naar Groningen verhuisden, waar dat wel kon. Carolien ging haar gymnasium afmaken en toen ze daarvoor geslaagd was, wilde ze graag een eend als examencadeau’’, vervolgt John. Als stadse jongen wist John het verschil tussen een eend en een gans niet, waardoor hij een gans voor Carolien kocht. De gans, gezegend met de naam CTA, naar een song van de Byrds, is ondertussen een ster aan de hemel, maar de toon was gezet. Ganzen hebben, net als honden een belangrijke rol in hun leven gespeeld. Op sommige momenten liepen er wel 24 ganzen in de tuin. ,,Er was een tijd dat je overal ganzen tegenkwam op allerlei keukengerei. We gebruiken nog onderzettertjes met ganzen erop’’, lacht Carolien. Als de ganzen buiten zijn is het tijd voor het ontbijt en als er daarna tijd over is, worden de honden weer uitgelaten.
De dag in de praktijk begint om 08.00 uur. Wie de spreekkamer van Carolien binnenkomt, waant zich in de Efteling. Een bonte kakafonie van speelgoed, boeken, schilderijen, foto’s en tekeningen, antieke meubelen, een 1000 katten kabinet, en ander moois, strijden om het hardst om de aandacht. En o ja, er staat ook nog ergens in een hoekje een behandeltafel. Je zou bijna voor je plezier naar de huisarts gaan. Voor kinderen is Caroline de Hello Kittydokter.
Ook de spreekkamer van John ademt een welkome sfeer met boeken, kleurplaten en niet te vergeten het prachtige en rustgevende uitzicht op de tuin waar de ganzen vrolijk rondlopen. John vertelt dat hij in de loop der jaren een eigen manier heeft gevonden om (soms) onwillige kindertjes te kunnen onderzoeken: ,,met een potje bellenblaas kom je een heel eind’’, lacht hij. ,,Maar eerlijkheid tegen kinderen is het belangrijkst. Als je ze pijn moet doen, moet je dat van te voren zeggen’’, vult Carolien aan.
Tussen 10.00 en 10.30 is er werkoverleg met de assistentes en wordt er meteen koffie gedronken. Vervolgens wordt tot 12.30 uur het spreekuur vervolgd, hoewel dat in de coronatijd vaker bestaat uit telefonische consulten. Daarna is het voor iedereen lunchpauze tot 13.00 uur. ,,We hebben van 13.00 tot 13.30 uur telefonisch spreekuur en als iemand belt, wordt hij of zij automatisch achteraan geplaatst in de wachtrij. Tja, soms moeten mensen dan wel eens iets langer wachten, het is niet anders’’, zegt Carolien. Tussen door maken John en Carolien even tijd vrij om met de honden te gaan wandelen. Ze hebben dan ieder een buikband om en aan elke kant een hond. ‘’Ik zeg wel eens dat die honden onze tweede leg zijn. Ik beschouw ze als mijn kinderen’’, lacht Carolien. ,,We moeten minstens een half uur per dag lopen en met honden moet je wel, weer of geen weer.’’
John vertelt dat ze een paar jaar geleden op maandag een wandelclubje met de huisartsen hadden. ‘’Het is begonnen met een initiatief voor mensen die op Klein Rhijnvis woonden en dan deden we met z’n allen in het bos een paar rek- en strekoefeningetjes. Dat moet voor voorbijgangers een gek gezicht zijn geweest. Zelf zijn we in het kader van Lifestyle en Preventie met een wandelgroep begonnen. Maar ik werd er nogal moe van, niet van het lopen hoor, maar van het praten.’’ De belangstelling voor dit initiatief werd tanende, waardoor de maandag vrij kwam om naar eigen wens door te brengen, want maandag is de vrije dag van Carolien en John.
Inmiddels is Carolien op maandag oppas oma voor haar acht maanden oude kleinzoon. Op de gewone werkdagen, die ook ingevuld worden door twee vrouwelijke huisartsen, wacht de administratie, het bekijken van foto’s en overleg met de assistentes. Als het nodig is, worden de visites gereden en dan volgt doorgaans tussen 15.30 en 16.00 uur de theepauze, waarin meteen weer wordt overlegd met de assistentes. De tijd die overblijft tot de sluiting van de praktijk om 17.00 uur is weer gevuld met het bijwerken van de administratie. De honden staan tegen die tijd al weer te popelen om een stuk te lopen, als het tenminste niet regent, want daar houden de husky’s niet van! John is de kok in huize Polderman. ,,Hij is dol op eten, kookt elke dag en doet meestal ook de boodschappen’’, zegt Carolien.
John: ,,Ik kokkerel met plezier. Hoewel ik graag wild eet, kook ik elke dag vegetarisch omdat Carolien vegetariër is. Eigenlijk was het plan ooit om hier in Elspeet een restaurant te beginnen. Toen we hier 34 jaar geleden de praktijk startten, zeiden we tegen elkaar dat als het niet mocht lukken, we altijd nog een restaurant konden beginnen.’’ Het was niet nodig om dit plan daadwerkelijk uit te voeren want toen ze de praktijk begonnen was het patiëntenbestand van 0 binnen een half jaar gestegen naar 1900 en inmiddels staat de teller op 2750 patiënten. De kookervaring heeft John overigens ook opgedaan toen de kinderen van de familie Polderman klein waren. John: ,,Ik ben zelf amuzikaal en we hadden voor de kinderen een mevrouw die ze pianoles gaf, maar die wilde niet betaald worden. Dan maakte ik voor haar een drie á viergangendiner. En toen één van de patiënten naar Portugal verhuisde, en ons zijn vier ganzen naliet, heb ik een Portugees 5- gangenmenu voor hem gekookt’’
Gemiddeld ééns per veertien dagen zijn de beide echtelieden te vinden voor een avond- of weekenddienst op de Spoedpost in het Sint Jansdalziekenhuis in Harderwijk, dat doen ze altijd samen. Op reguliere dagen gaat na het eten de tv meestal alleen even aan om naar het nieuws te kijken want de hobby’s van de Poldermannetjes zijn bijna niet te tellen. Overal hangen tekeningen en aquarellen van eigen hand, Carolien houdt van puzzelen, breien en in het verleden heeft ze bijna alle kleding voor de hele familie zelf genaaid. ‘’Ik zelfs maakte op een trapnaaimachine een driedelig pak voor John.’’ Tegenwoordig gebeurt dat niet zo vaak meer, maar gaat de vrije tijd zitten in het samen volgen van een taalcursus Italiaans en Koreaans.
John heeft op zijn beurt genoeg te doen in de tuin, waar hij met houtklover en kettingzaag te keer gaat. ,,Maar ik vind het ook wel eens lekker om te netflixen, hoor’’ zegt hij. Het zal duidelijk zijn dat de avonden snel voorbij zijn als er ook nog eens online nascholingen gevolgd moeten worden. Als sponsoren van Nederlandse Speelfilms zijn ze ook regelmatig op filmsets te vinden en soms, heel soms, zit er een piepklein rolletje voor hen in. Aan het einde van de avond doen ze de gekleurde lampjes van de husky’s aan, worden de buikbanden aangesnoerd en gaat het stel voor het laatste rondje met de honden op pad, waarna ergens tussen 23.00 en 24.00 uur het licht uit gaat aan de Heetkamp.
Door Ank Herstel. Dit artikel werd gepubliceerd in de Veluwse Courant van december.
